Vorige zomer las ik ergens het verhaal van een vrouw die samen met haar zevenjarige zoon een ‘overgangsreis’ had gemaakt. Om de scheiding binnen hun gezin te verwerken en met een schone lei te beginnen. 41 dagen lang stapten ze vanuit Parijs naar Santiago de Compostella. Ze babbelden, ze lachten, ze huilden, ze stapten door en zagen af, ze verlegden hun grenzen. Ze maakten samen herinnering voor later. Het artikel was dé aanleiding en hét excuus om een gebeurtenis die we, willens nillens, dit jaar op ons zagen afkomen, helemaal anders aan te pakken: het lentefeest.
Een uitdagende trip met ons drietjes in plaats van één groot feest met vaak weinig betekenende toeters en bellen en veel te veel cadeautjes. Dàt leek ons wel wat. Uiteraard mits de goedkeuring van het aankomend feestvarken in kwestie. Maar wat doe je dan op zo’n reis? Dingen doen die je nog nooit hebt gedaan, je grenzen verleggen, je angsten overwinnen. En waar en hoe doe je dat dan? Misschien door te voet of met de fiets naar Parijs te gaan of een death ride in Durbuy of een road trip naar het kasteel van graaf Dracula in Roemenië?
Het werden de Azoren, in ons geval.
Toegegeven, ik had er nog nooit van gehoord, van die Azoren. Tot ik de eilandengroep spotte als een nieuwe bestemming bij TUI fly, waarmee we vorige lente naar Miami vlogen. Het ‘Hawaï van de Atlantische Oceaan’ – de bijnaam van het grootste eiland, São Miguel – is nog maar een goed jaar te bereiken via betaalbare vliegmaatschappijen en is één van de meeste ongerepte, uitzonderlijke plaatsen die ik in lange tijd heb gezien.
Op een totale oppervlakte van slechts 759 km2 waan je je het ene moment in Canada, daarna in Brazilië, vaak ook in Ierland of Schotland, maar evengoed in Japan. Voeg daar nog adembenemende uitzichten, één van de grootste walvispopulaties op aarde, slapende vulkanen, pikzwarte lavastranden, stomende geisers, borrelende warmwaterbronnen, hoge vulkaantoppen en azuurblauwe meren, heerlijke queijada cakejes en een levenstempo om jaloers op te zijn aan toe en dan is het duidelijk wat voor een geweldige bestemming São Miguel is.
Noem ons eerder een gezin van slenteraars dan echte wandelaars, maar slenteraars die wel van een stevig tocht kunnen genieten. Zij het vaker door een grootstad of museum dan een bos of jungle. Voor haar overgangsreis wou het feestvarken in kwestie heel graag een berg beklimmen – niet muurklimmen – maar een lange tocht die je tot een prachtig einddoel zou brengen. En ook iets met dieren… Hoe meer we planden hoe duidelijker het werd dat ook ik en haar vader wat grenzen zouden aftasten en eerste keren gingen beleven.
Zoals een lange tocht doorheen tropische bossen, langs smalle paadjes en verwilderde bruggen naar een verborgen waterval.
Na de heftigste boottocht ooit, zeiknat en verkleumd, en met snot over heel het gezicht, een moeder vinvis en haar kalf vrolijk zien spuiten in de oceaan.
Jezelf de koning, koningin en heerseres – om niet prinses te zeggen – van de wereld voelen met het hele eiland aan je voeten.
Oog in oog staan met een wilde boshaan die duidelijk gehecht was aan zijn territorium.
Uren weken in hete, natuurlijke baden vol oranje water, die niet alleen je badpak besmeuren maar ook je huid, en je Trump of – veel beter – Oompa Loompa wordt genoemd.
Je in de prehistorie wanen door de metershoge boomvarens en andere gigantische planten.
Een verlaten spookhotel bezoeken en je verbeelding de vrije loop laten gaan.
Over een berg kunstige zeeweringblokken klauteren om toch van een betere uitzicht over de oceaan te kunnen genieten.
Handgemaakte kaascakejes kopen en nog wat ovenverse exemplaren afluizen van de oude vrouwtjes die ze dagelijks met zoveel zorg maken.
Met volstrekte vreemden – gevonden via Instagram – afspreken om het over ouderschap in het midden van de Atlantische Oceaan te hebben en het gevoel hebben dat je hen al zo lang kent.
De bevreemdende Romeiros meermaals tijdens hun 8 daagse pelgrimstocht tegenkomen, zingend en biddend voor de vele kerken van het eiland, om zichzelf te verlossen van het kwade.
Met ons drieën en niemand anders aan de oevers van een meer genieten van de oorverdovende stilte.
Door een paar dagen oud kalfje omver geknuffeld worden en beseffen hoe gelukkig je daar van wordt.
Letterlijk vier seizoen op een dag beleven, de temperaturen zien schommelen van 20 naar 4 graden en de mist zien rollen van de vulkaantoppen…
’t Klinkt allemaal misschien frustrerend perfect. Maar ik kon me geen betere trip en bestemming inbeelden. Het feestvarken in kwestie en haar vader ook niet.
We babbelden, we lachten, we bibberden in plaats van te huilen, sommigen waren soms bang, anderen werden moe of kregen pijnscheuten, maar we stapten door en zagen af. Met het geneurie van Survivor’s ‘The eye of the tiger‘ op de achtergrond, tot grote ergernis van het feestvarken.
We maakten samen herinnering voor later. En van een lentefeest werd nooit meer gesproken.
Sta je te popelen om zelf São Miguel en de Azoren te ontdekken met je kind(eren)? TUI fly brengt je er in iets meer dan 4 uren rechtstreeks en heel comfortabel vanuit Brussel. Aarzel niet te lang want de goedkoopste tickets vliegen de deur uit.
Geboekt en wat concrete tips & tricks nodig? Geef ons een seintje en dan delen we de onze met veel plezier.
Darons & Daronnes 
2 Comments