click for english

DARON : Ricardo (31) – hotelmanager & duurzame lijstenmaker

DARONNE : Mafalda (31) – hotelmanager & creatieve onderneemster

GEZINSSITUATIE : In een relatie sinds 5 jaar. Samen hebben ze een zoon, Joaquim (18 maanden)

Opgroeien op een eiland in het midden van een oceaan. Of er vandaag zelf kinderen grootbrengen. Wat doet dat met een mens? Is het zo anders? Is het veel aangenamer en beter dan bij ons? Of gaat die klok die precies trager tikt dan op het vasteland na een tijd ook gewoon vervelen?

Met deze en vele andere vragen trokken we naar de Azoren en gingen we op zoek naar ouders die ze wilden beantwoorden. Twee koppels openden hun deur en hart voor twee wildvreemden en hun dochter. Ricardo en Mafalda beten de spits af. Twee pure, rebelse zielen die – zoals vele andere twintig- en dertigers – de zware economische crisis en politieke verrechtsing van het Portugese vasteland achter zich wilden laten. Ze ruilden hun drukke leven in Lissabon in om tijd voor elkaar, voor hun projecten en zichzelf te maken.

Een gesprek over kansen grijpen, roze en donkergrijze wolken, roadtrips die raad brengen, mooie en minder mooie kippen, integratie en onthaasting.

Mijn idee van luxe is veranderd. Het staat nu voor een intense ervaring hebben met anderen.

DARON

Ricardo: “Ik ben opgegroeid in Beja – de hoofdstad van Alentejo, het zuidelijke deel van Portugal – meer bepaald in het dorp Setúbal ongeveer 50 km ten zuiden van Lissabon. Een sobere, rurale en arme omgeving, maar ook een prachtige streek bekend voor zijn verse vis.”

In wat voor een gezin ben je zelf opgegroeid? Ricardo: “Voor omstaanders lijkt het alsof ik uit een heel afstandelijk nest kom. Mijn ouders bellen me bijna nooit. Toch hou ik veel van hen. Het is OK zo. We voelen veel liefde voor elkaar, maar de behoefte om elkaar geregeld te horen, is er gewoon… niet. Zeker als ik dit vergelijk met Mafalda, die haar familie dagelijks aan de lijn heeft. Dat zorgt soms voor onbegrip van haar kant, terwijl het voor mij de normaalste zaak is van de wereld. Geen nieuws, goed nieuws. Daardoor ben ik ook heel vroeg, heel zelfstandig geworden. Tot op vandaag ben ik nooit moeten terugvallen op hulp van mijn ouders.”

Mijn ouders bellen me bijna nooit. Toch hou ik veel van hen. Het is OK zo.

Wat wil je van je eigen opvoeding graag doorgeven aan Joaquim? Ricardo: “Mijn moeder worstelde zelf met gezondheidsproblemen, waardoor er heel veel aandacht ging naar verse en gezonde voeding. Mijn ouders waren niet fanatiek, maar ik herinner me wel dat ik onder de indruk was toen ik voor het eerst naar een McDonalds ging. Tot ik besefte wat voor rommel ze eigenlijk aanbieden. Nu grijp ik daar zelf weinig naar. De voorkeur naar verse en gezonde voeding is dus zeker iets dat ik aan Joaquim wil doorgeven. Daarnaast heb ik ook meegekregen dat het O.K. is om dingen anders te doen. Dat anders niet noodzakelijk slecht is. Dat wil ik hem ook zeker meegeven.”

DARONNE

Mafalda: “Ik ben opgegroeid in Almada, een stadje dat uitkijkt op Lissabon vanop de zuidoever van de Taag. Ieder weekend gingen we naar de familieboerderij op het platteland. De zomers brachten we door aan het strand. Ik heb een heel mooie, maar ook heel beschermde kindertijd gehad. Mijn ouders hebben mijn broer, zus en mij nooit geconfronteerd met mogelijke problemen. Tot ze besloten te scheiden toen ik twintig was. Mijn broer en zus hadden al signalen opgevangen dat het niet goed ging… ik viel helemaal uit de lucht. Als tiener was ik vooral met andere dingen bezig dan familie. Door de scheiding van mijn ouders geloof ik niet meer in ‘voor eeuwig’. Op geen enkel vlak. Wel in ‘tot zolang we gelukkig zijn’. Moest iemand me vragen of ik de rest van mijn leven op één bepaalde plek zou willen leven, zou ik weigeren… Ik ga liever mee met de flow. Misschien omdat mijn jeugd net zo gepland en beschermd was… Mijn broer en zus reizen niet graag, ik doe niet liever.”

“Na school ben ik kunst & product design gaan studeren in Lissabon. Daarna werkte ik in winkeltjes om in mijn basisbehoeftes te kunnen voorzien, omdat ik toen ook “Conversas” had opgestart met een vriendin.” Conversas? Mafalda: “Mijn vriendin Constança en ik hadden beiden net een stage achter de rug in Nederland, toen we op het idee kwamen om avonden te organiseren om al onze vrienden terug te zien. We wilden telkens een paar van hen aan het woord laten. Gewoon om te weten te komen hoe het met hen ging, en wat ze deden. Het idee sloeg aan waardoor er heel snel ook vrienden van vrienden kwamen opdagen. Het publiek werd steeds gevarieerder net als de sprekers. Het basisidee bleef hetzelfde: 3 personen krijgen elk 30 minuten de tijd om over iets te praten wat hen bezighoudt. Niet zozeer over hun werk of carrière. De bedoeling was om gesprekken te initiëren tussen gewone mensen met een echt verhaal en een publiek, in een informeel kader. Net zoals op café. Het project bestaat nog steeds en is intussen internationaal opgepikt. Conversas gaat momenteel door in een 12-tal andere Europese grootsteden. Er is blijkbaar een grote behoefte aan goede, kwalitatieve gesprekken zonder commerciële, politieke of andere onderliggend insteek…”

Klinkt heel interessant. Ben je daar nog steeds met bezig? Mafalda: “Momenteel is Conversas letterlijk en figuurlijk te ver weg. Vandaag heb ik er te weinig tijd, ruimte en energie voor. De laatste maanden hebben me bijzonder uitgeput. Gelukkig komt mijn moeder om de twee weken helpen. Ze neemt de laatste vlucht op vrijdag vanuit Lissabon, en maandagochtend vliegt ze met het eerste vliegtuig terug.” Wow! Klinkt niet meteen iets dat iedere grootmoeder of –vader zou kunnen… Mafalda: “Klopt en het is ook zeker niet evident om dat te combineren met haar job. Ze heeft een groot hart en ze vindt dit zelf ook heel belangrijk. Joaquim is haar eerste kleinkind…”

Door de scheiding van mijn ouders geloof ik niet meer in ‘voor eeuwig’. Op geen enkel vlak. Wel in ‘tot zolang we gelukkig zijn’. Moest iemand me vragen of ik de rest van mijn leven op één bepaalde plek zou willen leven, zou ik weigeren…

Wat wil je van je eigen opvoeding graag doorgeven aan Joaquim? Mafalda: “Op dit ogenblik denk ik dat ik eerlijker zou zijn over problemen binnen ons gezin en over leven en dood. Ik werd bijvoorbeeld pas voor het eerst met een begrafenis geconfronteerd toen ik al twintig was. Ik wil minder beschermend zijn en hem meer met de realiteit confronteren. Hoewel ik hem die onbezorgde zomers aan de zee en weekends op het platteland ook absoluut gun. Ik wil ook dat hij de wereld leert verkennen, net als ik. Mijn vader vertelt graag hoe flink ik was als klein meisje. Als ik iets niet mocht aanraken, dan deed ik dat ook niet. Hopelijk lukt mij dat ook met Joaquim.” (lacht)

COUPLE MATTERS

Waar hebben jullie elkaar leren kennen? (Beiden schieten spontaan in de lach.) Mafalda: “ We zijn elkaar tegen het lijf gelopen op het feest van Santo António, wat een heel populair evenement is op 12 juni in Lissabon. Er komen duizenden mensen op af om sardienen te eten, maar vooral om te feesten. Op dat moment kunnen mensen er ook en masse trouwen, omdat Santo António bekend staat als patroonheilige van de koppelaars. Het brengt geluk om die dag te trouwen.

Hebben jullie dat dan ook gedaan? Mafalda: “Nee, nee! We zijn aan de praat geraakt in de Alfama buurt, terwijl we zelf sardienen en buikspek aan het klaarmaken waren. Ricardo vertelde dat hij net had beslist om een ouderwetse van te kopen en er in te wonen. Aangezien mijn Duitse roommate net voor 2 weken op reis vertrok, bood ik hem de vrije kamer aan. De eerste 2 nachten sliep hij effectief in zijn van, daarna in de vrije kamer in het huis waar ik woonde, wat uiteindelijk de aanloop was naar onze relatie.” (lacht)

WORK MATTERS 

Hoe zijn jullie hier, op São Miguel, terechtgekomen? Mafalda: “Omwille van Conversas, werden we uitgenodigd voor het Walk&Talk festival dat hier jaarlijks in juli plaatsvindt. Ricardo viel op dat moment in voor Constança. We mochten tijdens de twee weken van het festival vijf sessies organiseren en op de laatste dag een publicatie uitbrengen over alle sessies en deelnemers. Het was veel werk om het allemaal rond te krijgen tegen het einde van het festival, maar ik heb er heel wat van opgestoken. De eigenaar van het hotel waar we nu beide werken, nodigde ons tijdens het festival uit voor een lunch. We kenden elkaar van in Lissabon. We hadden het over de crisis en de moeilijkheden daar en over het idee om ons geluk ergens anders te zoeken. Hij stelde ons toen voor om voor hem te komen werken, in zijn hotel. We zijn dan een week op roadtrip door Marokko getrokken om het voorstel te laten bezinken.” (lacht)

Eigenlijk wou ik heel graag kippen!

Was het een moeilijke beslissing? Mafalda: “Neen, eigenlijk niet.” Wat maakte het dan zo makkelijk? Mafalda: “Eigenlijk wou ik heel graag kippen kunnen houden! (giechelt). Maar ook omdat ons leven zo hectisch was in Lissabon. We hadden het gevoel dat we hier terug op adem zouden kunnen komen.” Dat jullie zicht hadden op een job speelde ook een rol. Ricardo: “Uiteraard, we werden gevraagd. Eerst woonden we in het hotel zelf, dan op een kleine boerderij, nu hier… en binnenkort hopelijk in ons eigen houten huisje.”

Heerste hier dan geen financiële crisis zoals in Portugal? Ricardo: “Nee, hier is het veel meer beschermd, op vele vlakken. De BTW is hier bijvoorbeeld maar 18%. Veel minder dus dan op het vasteland.”

Hoe is het om als mainlanders (Portugezen van het vasteland) in de Azoren te wonen? Ricardo: “De Azoren waren heel lang de “verboden eilanden”, omdat het zo ontzettend duur was om er te geraken. Zeker als je weet dat het gemiddelde maandloon voor iemand van onze generatie in Portugal zelf, tussen de 500€ en 600€ schommelde op dat moment. Naar hier komen was dus gewoon geen optie. Sinds een kleine 3 jaar is het nu ook mogelijk om naar de Azoren te vliegen via low cost vliegmaatschappijen. De Azoren zijn hierdoor een stuk aantrekkelijker geworden voor jongere mensen. Zeker nu Noord-Afrika minder in trek is door terreur. Vroeger waren het voornamelijk oudere Duitse toeristen die van wandelen houden, die je hier zag aankomen. Nu zien we steeds meer diversiteit.”

Hebben jullie moeite gehad om aanvaard te worden in de lokale gemeenschap of ging dat vanzelf? Ricardo: “Wel…, we hebben zelf eerst een project voorgesteld aan het hotel. In het begin ging dit eigenlijk,….wel, heel moeilijk. Hier is het leven veel rustiger. Wij dachten dat we met dezelfde rush, dezelfde energie die we zo gewend waren in Lissabon, de boel gingen overnemen. We ondervonden al snel dat het zo niet zou klikken .. en dat wij ons moesten aanpassen aan de lokale manier van doen. Logisch ook dat zij, die hier al generatie op generatie wonen, hun gewoontes niet zomaar zouden gaan veranderen, omdat twee mainlanders dat wilden. We kregen een mooie les in elkaar leren respecteren.”

We hebben intussen wel al positieve veranderingen gemerkt. Iedereen is veel meer betrokken, wat heel fijn aanvoelt, zowel voor hen als voor ons.

Wat wou je dan zo hard veranderen? Ricardo: “We wilden meer interactie tussen eigenaars en gasten creëren. We wilden daarom pannenkoeken bakken bijvoorbeeld en iedereen rond een grote tafel bijeenbrengen om zo een gesprek op gang te krijgen. Maar dat was op dat ogenblik teveel van het goede. De locals wilden liever in hun keuken blijven, gescheiden van de gasten.”

“Intussen zijn we al drie jaar bezig met het opzetten van residenties in het hotel. De moeder van de eigenaar was een beeldend kunstenaar en gaf les aan de kunstschool in Lissabon. In de jaren ‘80 zette ze al residenties op met studenten en daarna met kunstenaars van over de hele wereld. Ze was heel actief op dat vlak. Ze stierf helaas ook heel jong. Het residentie-project waar we vandaag aan meewerken is eigenlijk een soort van hommage aan haar.” Wie nodig je zoal uit voor een residentie? Mafalda: “Wij suggereren, maar het is de eigenaar die cureert. We helpen dus de juiste mensen vinden en volgen daarna de productie op.” Ricardo: “In het begin waren het vooral fotografen, intussen komen ook veel beeldhouwers, muzikanten, dansers, … Zij kunnen hier verblijven om hun kunst of talent te beoefenen, in ruil krijgt het hotel een werk of een performance. Thurston Moore, de frontman van Sonic Youth is hier bijvoorbeeld geweest. Wat heel uitzonderlijk en vernieuwend was en is voor het eiland. Dit residentie project is echt uniek en ook bijzonder belangrijk voor jonge Azoreanen, die anders amper in contact komen met artiesten, kunst of cultuur. We hebben intussen wel al positieve veranderingen gemerkt. Iedereen is veel meer betrokken, wat heel fijn aanvoelt, zowel voor hen als voor ons.”

PARENTING MATTERS

Was Joaquim een bewuste, geplande keuze of eerder een liefdesbaby? Ricardo: “In Lissabon hadden we het nog nooit over baby’s gehad! Mijn bedrijf – een lijstenmakerij – was eigenlijk mijn baby, en ik was bovendien altijd heel druk op zoek naar inkomsten. Ik maakte kaders voor galerijen en musea, en ook enkele particulieren. Zelfs bij het begin van de crisis slaagden we er in te overleven, maar het was heel zwaar werken en het werd steeds moeilijker om iedereen uit te betalen. Toen we op de Azoren toekwamen, konden we ineens genieten. Van de natuur onder andere. We surfen beiden, en plots was het mogelijk om dagelijks naar de oceaan te gaan. We konden leven op een trager tempo… Pas toen zijn we spontaan beginnen nadenken over kinderen. Het voelde gewoon aan als de logische, volgende stap.” Mafalda: “En zo geschiedde. Voor Joaquim, was ik al eens zwanger, maar ik verloor de baby na 7 weken. Wat me heel hard heeft aangegrepen.” Ricardo: “Ze was alleen bij de eerste doktersafspraak en hoorde toen het hartje kloppen, wat een diepe indruk heeft nagelaten… Daarna hebben we 6 à 7 maanden geprobeerd om zwanger te geraken, wat echt als een heel lange periode aanvoelde.” Mafalda: “Elke maand opnieuw denk je: deze keer zal het wel gelukt zijn… En dan toch weer niet. Heel frustrerend. Heel deprimerend… We moesten er even tussen uit en zijn dan op roadtrip door de VS getrokken.” Reizen blijkt precies altijd jullie redding te zijn. Ricardo: “Wel, van hieruit is het relatief goedkoop om naar Boston te vliegen. In Massachusetts is er zelfs een grote community van Azoreanen. Iedereen hier heeft wel een neef of nicht in de VS of Canada wonen.”

Mafalda: “De reis was aan zich vooral om te ontspannen, maar het andere plan is ook gelukt. Joaquim is dus made in the USA.” (lacht) Waar gingen jullie naar toe? Ricardo: “Van Boston naar Florida en de Golf of Mexico dan richting New Orleans om dan door te rijden naar Memphis en Nashville.” Jullie waren dan lange tijd weg? Mafalda: “We hebben dit in 18 dagen gedaan.” Ricardo: “We houden van rijden…” (lacht) Mafalda: “Met Ricardo is het altijd zo! Non-stop rijden… We deden Marokko in één week!” (lacht)

Elke maand opnieuw denk je: deze keer zal het wel gelukt zijn…

Mafalda: “De zwangerschap was echt heel fijn, we hadden tijd, weinig stress, zeer fijne werkcondities op maar vijf minuutjes van het strand. In Lissabon hadden we geen tijd, hier wel.” Ricardo: “De mind-set is hier ook volledig anders! Hier gaan we Joachim ophalen aan de crèche om vier uur, wat in Lissabon nooit mogelijk zou zijn. Daarna gaan we altijd nog even naar het park of het strand.”

Mafalda: “Tijdens mijn zwangerschap voorspelden veel vrienden dat we ouderschap geweldig gingen vinden, maar er waren er evengoed die zeiden OMG, wat heb je nu in hemelsnaam gedaan?! Zelf dachten we eigenlijk dat het piece of cake zou zijn. We waren gewoon gelukkig en we hadden er echt ook bijzonder veel over gelezen en diverse documentaires bekeken…” Ricardo: “We kozen heel bewust om de bevalling zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen, en waren er echt klaar voor!” En… hoe draaide het uit? Mafalda: “Allesbehalve makkelijk!” Ricardo: “Mafalda is natuurlijk bevallen in het ziekenhuis, zonder verdoving, wat ongebruikelijk is op het eiland. In Portugal zijn de condities niet zo goed voor natuurlijke geboortes, hier kon dat wel. De vroedvrouw was ongelofelijk. Ze respecteerde onze wil, want ze begreep ook dat we ons echt hadden voorbereid op alles wat ging komen.” Mafalda: “De geboorte was geweldig. Net als de eerste 3 à 4 maanden erna. Daarna ging het bergaf. Al een dik half jaar slaapt hij echt heel slecht. Hij wordt ’s nachts minstens vier maal wakker. En dan wil hij dat ik bij hem blijf slapen. Sinds hij naar de crèche gaat, is hij voortdurend ziek en de laatste 6 maanden huilt hij elke dag…”

“Ik hou zielsveel van hem maar het is echt keihard. De laatste maanden was ik niet positief over ouderschap en kinderen, ik ben uitgeput. Ik ben gestopt met borstvoeding omdat het ook gewoon fysiek niet meer uit te houden was.” Ricardo: “Het was ook heel zwaar voor haar. Borstvoeding was één van de enige manieren om Joaquim rustig te krijgen, maar nu zijn we overgeschakeld op flesjes. Ik ben ook bezig met een project in twee andere hotels, waardoor ik regelmatig terug naar het vasteland of Cabo Verde moet. De afgelopen twee weken zat ik in Lissabon. Alle stress kwam daardoor op haar schouders terecht. Wat me dus niet meteen de beste vader maakt op dit ogenblik… Maar die jobs zijn echt noodzakelijk voor ons.” Is er een uitgesproken taakverdeling bij jullie? Samen: “We delen, we delen! In harmonie.” Ricardo: “Ik probeer ook alles te doen zoals Mafalda het zou doen. Maar ik moet toegeven dat ik de laatste tijd minder luiers verschoon…”

Er is zoveel onzichtbare, extern opgelegde druk, die vaak helemaal niet realistisch is. Als je er dan niet aan voldoet, voel je je soms echt wel shit.

Mafalda: “Weet je, over geboortes vind je veel informatie over wat je allemaal kan overkomen. Eenmaal je kind er is, heb je veel minder houvast. We hadden enkele maanden geleden een afspraak bij een slaaptherapeut, omdat een vriend had laten vallen dat alle baby’s minimum 10 uren moeten doorslapen. We maakten ons zorgen, aangezien dit bij ons absoluut niet het geval was. We zijn toen wel beetje bij beetje beginnen beseffen dat die “zogezegde” regels niet altijd en op iedereen van toepassing zijn, en meer voor onnodige stress en spanning zorgen. Alle crèches hanteren hier bijvoorbeeld heel strikte regels. Alle vensters moeten altijd dicht omdat de kinderen misschien ziek kunnen worden. Eten moet klokvast op dat moment, slapen op dat moment, spelen op dat moment. Joaquim heeft het daar moeilijk mee als baby, en wij als ouders. Er is zoveel onzichtbare, extern opgelegde druk, die vaak helemaal niet realistisch is. Als je er dan niet aan voldoet, voel je je soms echt wel shit.”

Ricardo: “We houden beiden niet zo van het systeem. Zeker niet voor kinderen. Ze zijn 10 maand oud en het lijkt alsof ze in het leger zitten! We begrijpen wel dat het niet makkelijk moet zijn om elk kind zijn eigen gang te laten gaan, maar elk kind is toch anders?” Het systeem moet zich aan de noden van de baby aanpassen in plaats andersom? Ricardo: “Juist ja, we geloven dat het anders kan.” Mafalda: “We weten dat er alternatieven zijn. Eigenlijk vraag ik me af hoe dit er wereldwijd aan toegaat. Het kan toch niet overal zo afgelijnd zijn?”

Hebben jullie al een idee naar wat voor school jullie Joaquim graag sturen in de toekomst? Mafalda: “Er is momenteel terug meer aandacht voor de un-schooling beweging. Er bestaan al enkele goed gedocumenteerde voorbeelden van alternatieve schoolsystemen.” Ricardo: “In Portugal zijn er al meer dan 40 jaar alternatieve schoolsystemen aanwezig en getest, en helaas vaak ook mislukt en opnieuw teruggeschroefd. Het draait er in die scholen vooral om doen en elkaar dingen leren, wat in mijn ogen ook veel beter werkt. Weet ik uit eigen ervaring. Wat opvalt is dat die alternatieve scholen ook gebruik maken van een open architectuur. Letterlijk als figuurlijk. Er zijn geen klaslokalen, er heerst veel flexibiliteit tussen de leerlingen, maar ook de leraars en de ouders. Eén van onze voorbeelden is Escola da Ponte, die het idee van een open plan concept heeft weten te realiseren tot een effectief succes. Heel interessant eigenlijk. Een groep leerkrachten denkt er aan om dit ook op São Miguel te starten, aangezien er steeds meer interesse is.” Maar je spreekt ook van mislukkingen. Waarom zijn er zoveel alternatieve schoolsystemen opnieuw overgeschakeld naar het klassieke systeem? Ricardo: “Vaak had dit te maken met de mentaliteit en visie van de leerkrachten zelf. Het was gewoon niet evident. Zoals altijd is verandering niet makkelijk. Er was en is nog steeds veel druk vanuit het klassieke overkoepelende systeem… Het draait eigenlijk om politiek.”

Kan dat hier zomaar? Een alternatief schoolsysteem in het leven roepen? Ricardo: “Wel, de (linkse, nvdr) overheid hier is heel ondersteunend, en geeft makkelijk subsidies aan pilootprojecten. Het echte probleem is om een school te vinden en die te overtuigen. Zij zijn nog steeds bang voor verandering.”

“De manier waarop veel scholen vandaag functioneren of eruit zien, is vaak nog identiek aan wat 50 jaar geleden de norm was. Het onderwijs is niet mee geëvolueerd. Kijk naar geneeskunde, naar auto’s, … In tijden van internet en google,… zie je dat scholen nog steeds hetzelfde krijtbord gebruiken, in hetzelfde klaslokaal als 50 jaar geleden. Waarom blijft het onderwijs steken? Hoe dan ook: het allerbelangrijkste voor mij is dat Joaquim graag naar school gaat, en op basis van gedeelde ervaringen leert rekenen, ontdekken, lezen …”

Zou je terug naar het vasteland gaan enkel om toegang te krijgen tot de juiste school? Ricardo: “Dat zou kunnen, we houden de opties open. Ik weet niet waar we volgend jaar zullen zijn. Wat wij voor Joaquim willen, zal misschien botsen met zijn ideeën. We zullen compromissen moeten vinden, dat weten we.” Denk je dat je zelf veel van jullie opvoedingsideologie kan meegeven aan Joaquim? Ricardo: “We kunnen en gaan hem stimuleren om dat te doen. Mocht hij bijvoorbeeld toch verkiezen om liever alleen op een Playstation te spelen, zou ik teleurgesteld zijn. We hebben geen TV wat zo’n dingen eigenlijk al uitsluit…op dit moment.”

WANDERING MATTERS

Denken jullie een avontuurlijk leven te kunnen behouden nu jullie ouders zijn? Ricardo: “Vroeger gaven we al het geld dat we verdienden meteen uit aan reizen en moesten we steeds opnieuw van nul herbeginnen achteraf. Nu kan dat niet meer. Hoewel… in principe zou het wel kunnen, maar zo egoïstisch ben ik niet! Mafalda is eveneens avontuurlijk, maar ze hunkert steeds meer naar een bepaalde vorm van zekerheid. En eigenlijk wil ik dat nu ook wel. We hebben daarom een deal gemaakt. We hebben onlangs een stukje grond gekocht, en eenmaal ons Tiny House er staat, gaan we terug op avontuur. Wetende dat we hier een thuis hebben waar we altijd terecht kunnen of kunnen verkopen als het nodig zou zijn.”

Dus je bouwt zo’n huisje dat je kan meenemen? Ricardo: “Dat kan, maar in ons geval zal het niet evident zijn, aangezien we er 2 met mekaar verbinden, maar het is doenbaar. Het moest vooral een mobiel huis zijn omdat we landbouwgrond hebben gekocht en dan moet je om de zoveel tijd je huis kunnen verplaatsen.” Is een houten huis een goed idee in zo’n onstabiel, vochtig klimaat? Ricardo: “Vroeger werden de huizen op het eiland voornamelijk gebouwd uit lava steen, dat behalve sterk ook heel poreus is. Da’s super belangrijk in een vochtig klimaat zoals op de Azoren. Een betonnen huis deugt hier niet. Meer en meer mensen bouwen daarom opnieuw met hout. We kijken er naar uit om eindelijk eens een eigen stek te hebben, ook al hebben we er onze geliefde Volkswagen busje voor moeten verkopen… Maar laten we het daar niet over hebben. Want da’s te pijnlijk.” (lacht wat zuur)

Vroeger gaven we al het geld dat we verdienden meteen uit aan reizen en moesten we steeds opnieuw van nul herbeginnen achteraf. Nu kan dat niet meer. Hoewel… in principe zou het wel kunnen, maar zo egoïstisch ben ik niet!

En naar waar gaat het volgende avontuur? Ricardo: “Geen idee. In oktober gaan we samen met de ganse familie naar Japan voor enkele weken. We gaan er een residentie doen rond houtbewerking… Mafalda is houten speelgoed beginnen ontwerpen, en ik maak sinds kort deel uit van het Omey projects team. Het is een kunstadviesproject dat avant-garde kunstwerken levert voor kleine en grote projecten in de horecasector. We zijn nog nooit in Japan geweest, maar iedereen zegt dat het zo bijzonder is, en dat Japan veel verder staat in zoveel domeinen…”

“Voor Joaquim 6 jaar wordt, willen we hem de wereld laten zien. Zuid-Amerika is een van onze droombestemmingen.” Interessant! De meeste jonge ouders kiezen meestal voor veiligheid en structuur gedurende die eerste jaren… Ricardo : “Wij niet. We hebben net een gesprek gevoerd met onze werkgever… Of we jaarlijks 2 tot 3 maand onbetaald verlof mochten nemen. Hij zag daar geen problemen in. We hebben echt veel geluk om voor zo iemand te kunnen werken! Normaal gezien werken we zeven dagen op zeven, het hele jaar door, maar niet op een 9-to-5 basis. We hoeven ook niet altijd fysiek ter plaatse te zijn. Veel kan gewoon online, waar we ook zijn: boekingen opvolgen, klanten antwoorden en helpen… Daardoor hebben we vrije tijd om te surfen, te wandelen, tijd te maken voor vrienden, van de natuur te genieten…”

Klinkt allemaal zo idyllisch! Ricardo: “Maar dat is het niet altijd, hoor. Hier zeggen we De kip van de buren is altijd mooier! Zie je, we houden hier echt van kippen… en we zien wel waar de tijd ons brengt.” (lacht)

Dit gesprek kon plaatsvinden dankzij de support van TUI fly. Wil je graag zelf naar de Azoren? Lees dan waarom we daar in de eerste plaats zijn beland en vind een paar van onze tips om er met je kinderen naar te reizen op de TUI Fly blog. Zit je nog met vragen? Stuur ons een mailtje via hello (at) daronsdaronnes (dot) com.

Woord & beeld © Amélie Rombauts & Koen Van Weverberg – DaronsDaronnes.com