↓ scroll down for english ↓
Een brief! Een brief! Voor mij, mama!” roept mijn dochtertje van net 6 me dolgelukkig toe wanneer we thuiskomen van school. Ik begrijp haar enthousiasme. De post die we krijgen is meestal niet voor haar bestemd, behalve de jaarlijkse kerst- of nieuwjaarswensen en lang verwachte verjaardagskaartjes. Normaal ook. Het kind zit haar laatste maanden in de kleuterklas. Leren lezen en schrijven staat op de agenda vanaf volgend schooljaar. Hoewel ze er al in slaagt om haar eigen voornaam te lezen en stilaan ook die van mij en haar vader. De post verdelen lijkt daar een goeie oefening voor.
De envelop is bedrukt met oranje ballonnen. ‘Een laat verjaardagskaartje,’ bedenk ik me. Tot mijn dochter me, door het dolle heen, komt vragen wat er allemaal geschreven staat op het kaartje. De nieuwe K3 meisjes – met een kermisattractie op de achtergrond – lachen me toe vanop het papier.
Hoewel ik zelf gek ben op pretparken, huiver ik een beetje van K3. Niks tegen de meisjes, maar ik geef mijn dochter liever een andere muzieksmaak mee. Dat ze op haar 2 jaar uit volle borst ‘I follow Rivers’ van Lykke Li kon meezingen, David Bowie, Madonna en Prince kent, haar lievelingslied ‘Girls, Who Run the World’ van Beyoncé is en de original soundtrack van de film Belgica van A tot Z kent… zo’n dingen maken me nét iets trotser. Thuis zingen we niet van 10.000 Luchtballonnen, maar eerder van 10.000 Dikke Drollen…
Een direct mailing van Plopsaland, dus. “Hoe moet ik dat weer uit haar hoofd praten,” is mijn tweede bedenking. Ik vind het niet fijn als merken mijn kind lokken met hun marketing praatjes. Daar komt altijd gezaag en teleurstelling van. “Mama, ik wil die schoenen! Het zijn schoenen die kunnen ademen! Cool!” “Zoetje, die schoenen ademen helemaal niet echt. Er komt echt geen stoom uit, hoor…” “Maar waarom zeggen ze dat dan?” Ettelijke discussie heb ik al met haar gehad over marketing en reclame. Op de bus, op de fiets, in de supermarkt. Een beetje beroepsmisvorming. Dit zieltje gaan marketeers met moeite nog van iets kunnen overtuigen in de toekomst…
Ik huiver een beetje van K3. Niks tegen de meisjes, maar ik geef mijn dochter liever een andere muzieksmaak mee. Dat ze op haar 2 jaar uit volle borst ‘I follow Rivers’ van Lykke Li kon meezingen, David Bowie, Madonna en Prince kent, haar lievelingslied ‘Girls, Who Run the World’ van Beyoncé is en de original soundtrack van de film Belgica van A tot Z kent… zo’n dingen maken me nét iets trotser.
Wanneer ik verder lees, blijkt het een uitnodiging te zijn voor de gezinsdag van CD&V in Plopsaland – De Panne. “What the F…?!” Het laatste woord probeer ik nog in te slikken, maar het is eruit. Ik vloek vaker in haar bijzijn, maar enkel als het me echt hoog zit. In plaats van mijn uitleg enkel voor te behouden, deel ik het liever hier. Misschien lezen de heren en dames marketeers van CD&V mee. Hopelijk steken ze er iets van op.
Het principe van dergelijke kidsmarketing is ronduit walgelijk. Ouders dwingen tot een aankoop of actie door hun kinderen te ver- of misleiden met reclame is gewoonweg ellendig. Kinderhelden die worden ingeschakeld om ongezonde koekjes en drankjes te promoten worden terecht op hun verantwoordelijkheden gewezen door organisaties als foodwatch. We worden alsmaar dikker, maar laten we zijn allen nog wat extra gezouten samsonworst eten, zoete plopsap drinken, of chemisch gekleurde hagelslag van K3 op onze boterhammen smeren?! En telkens zijn wij, de ouders, de boemannen of –vrouwen, die moeten uitleggen dat ook al staan een held op de verpakking, het product op zich niet noodzakelijk het beste is voor hen. Dankjewel Studio 100, Disney en collega’s!
Maar toegegeven, ik snap dat ze dat doen. Kinderen gaan ook samen met koekjes, ijsjes en kalfsworst. En ik ben niet heilig. Zondigen mag. Ik zal dan ook als ouder af en toe toegeven en die producten kopen om mijn dochter ook een commercieel pleziertje te gunnen.
Maar wat is de link tussen een politieke partij en een kleuter, vraag ik me af?
Hoe komt een politieke partij trouwens aan de gegevens van mijn dochter. Wie geeft dit door? Wie verkoopt die? “Legaal bekomen,” klinkt het droog op Twitter.
Intussen vouw ik de uitnodiging open. Het wordt er niet beter op. “Kleed je op met 2 vriendjes of vriendinnetjes, zing en dans er op los, laat dit filmen en deel dit op sociale media met #IKBENWIJ. De leukste filmpjes krijgen een K3 geschenk op de gezinsdag.”
Meen je dat nu? Al die kleine, zich van niks bewuste, enthousiaste K3 fans gebruiken en linken aan een politieke slogan? Nadat er een heel bewustzijnscampagne werd gevoerd door de politie om toch maar geen foto’s en filmpjes van kinderen te delen op sociale media?
Een extreme stelling, vind ik persoonlijk. Een kind van sociale media houden is onmogelijk, dat weet iedereen. Maar wat me het meest aan deze activatie stoort is dat die kinderen uiteraard zo’n filmpje willen opnemen, omdat ze fan zijn van K3. Maar hun enthousiasme wordt uit de context getrokken door plots deel uit te gaan maken van een politieke campagne. Want, van zodra je beeld of video deelt op sociale media, dan ben je ook je portret- en auteursrechten kwijt. CD&V kan dan doen en laten wat ze willen met al die filmpjes. Zouden die zelfde kinderen dat leuk vinden over 10, 15 jaar? Dat er een filmpje bestaat met een politieke lading die ze zelf niet snapten? Dat misschien helemaal niet meer strookt met wie ze zijn als twintiger? Begrijp me niet verkeerd, ik heb niks tegen de CD&V, ik zou even kwaad zijn mocht een andere Vlaamse partij dergelijke direct mailing hebben uitgestuurd.
Zouden die zelfde kinderen dat leuk vinden over 10, 15 jaar? Dat er een filmpje bestaat met een politieke lading die ze zelf niet snapten? Dat misschien helemaal niet meer strookt met wie ze zijn als twintiger?
Maar het is wel van CD&V dat mijn dochter een brief kreeg. En die brief gaat een brug te ver. Een foute manier om aan politiek te doen. Een foute manier om zieltjes te winnen. Een foute manier om zich aan mijn gezin op te dringen. Want de partij was willens nillens hét gespreksonderwerp aan tafel. Was de brief voor mij bestemd of voor mijn man, dan was er geen vuiltje aan de lucht geweest. Dan was die gewoon meteen in de vuilbak beland, net als alle andere reclame van dat genre.
#leavethemkidsalone
Foto: Amélie Rombauts
A letter! A letter! For me, Mom!” my daughter yells. She just turned 6. Every day after we return from school we go through the mail together. I fully understand her enthusiasm as she doesn’t get a lot of mail, except for the annual seasonal greetings that mention her name and of course, the couple of cards she receives from loved ones around her birthday or during summer holidays. She doesn’t expect to receive mail either. Why would she? The kid is in her last 6 weeks of kindergarten. She will officially learn to read and write next school year. Although I am really proud she already manages to read not only her own name but also her father’s and mine. Going through the mail seems to be a good exercise.
She shows me the envelope to make sure she read well. The envelope depicts orange balloons. “Maybe a late birthday card?” She runs off the open the letter and immediately runs back, over the moon with excitement. K3, a Flemish girl’s band, extremely popular amongst Flemish and Dutch pre-teens, is smiling at me from the paper I’m holding. Behind them a fairground attraction from Plopsaland, the amusement park they’re linked to.
I’m not the kind of parent that appreciates their particular music genre. Not even to please my kid or her friends. I’m not able to fake any enthousiasm for that matter, either. I prefer raising her with other kinds of music.
I’m not the kind of parent that appreciates their particular music genre. Not even to please my kid or her friends. I’m not able to fake any enthousiasm for that matter, either. I prefer raising her with other kinds of music. The fact that my daughter could sing along ‘I Follow Rivers’ from Lykke Li when she was just 2, or that she knows the songs of my teenage heroes Bowie, Prince and Madonna, that she calls herself a fan of Stromae and Adèle and really wants to come along to see Beyonce perform ‘Girls, Who Run The World’ when she plays live in Brussels this summer… Well, those things make a proud mom. Instead of the perspective of having to listen to annoying and repetitive tunes or buy all the extremely commercial merchandise the girl’s band is known for. When they sing about 10.000 balloons flying above the horizon, we prefer to sing about 10.000 turds stinking in the sun. Which probaly doesn’t sound funny at all in English, but it does in Flemish.
“Well, well. A direct mailing from that amusement park. How the hell am I going to talk this out of her head,” is the first reaction that pops into my mind. No way we’re going there, when there are plenty of other cooler parks to go to.
I don’t like brands that lure my child with marketing tricks. Because they turn kids into whines that will be disappointed at some point.
I don’t like brands that lure my child with marketing tricks. Because they turn kids into whines that will be disappointed at some point. “Mommy, I want those shoes! People say they can actually breathe! That is so cool!!” “I’m sorry, sweetie, but breathing shoes don’t really exist. You won’t see those kind of steamy looking clouds underneath them either, you know…” “But why do they say that?” I could write a book on all the times I discussed marketing and advertising strategies with her. On the bus, on the bike, in the supermarket. I have to admit, it might come from a professional thing from my side… If my legacy is that she will be a difficult target to reach by future marketeers, than so be it. They will surely perceive her as holy grail of advertising audiences.
Back to the letter. When I read on, it turns out to be an invitation for the family day of CD&V, the Flemish Christian Democratic Party, that will take place in an amusement park. “What the F … ?!” I try to not pronounce the F-word out loud, but it slips out. No need to dramatise: my daughter has heard me cursing before. But when I do, she knows I’m really fed up with something. And because the key politicans or spokespeople of the CD&V don’t seem to see any problem with this direct mailing, as I read in the press or on social media, I found it necessary to enlighten them with my view on these kind of advertising practices as a young parent. I sincerely hope they and their colleagues read along.
The principle of kids marketing as such is a downright pain. Forcing parents into making purchases or activities by directly addressing their children and their tender spot is simply miserable.
The principle of kids marketing as such is a downright pain. Forcing parents into making purchases or activities by directly addressing their children and their tender spot is simply miserable. For instance, why use children’s heroes — such as singers, actors, sports people — over and over again to promote unhealthy food? Luckily, there are organizations such as Foodwatch that fight against such practices. Overweight is a global problem, but let’s keep on feeding our kids extra salty pastrami, extra sweetened apple juice or coloured sprinkles full of nasty pigments with a little help of their heroes. And every time we, the parents, are perceived as the bullying ogres who need to explain that even though their idol is shining bright on the packaging, the product itself is not necessarily the best for them. But kidsmarketing from the most annoying kind… Thanks to the licensing people at Studio 100, Disney, Marvel and colleagues!
But, somehow, I do understand them. Children love cookies, ice cream and pastrami. It’s inherent to their world. And idols sell. And because I’m not a robot, neither a saint, I do give in to one of my daughter’s guilty pleasures, once in a while.
But what is the link between a political party and a toddler, I wonder? Why do they bother about practically illiterate children with no idea on politics whatsoever?
But what is the link between a political party and a toddler, I wonder? Why do they bother about practically illiterate children with no idea on politics whatsoever? And how can a political party I never engaged with before, get their hands on my daughter’s contacts? Who passes on this kind of information? Who sells them? “Legally obtained,” the party’s sposkespeople responded on twitter and in the press.
Meanwhile, I unfold the invitation. It doesn’t get any better. “Dress up with two friends, sing and dance along a K3 song, have it filmed and share it on social media with #IKBENWIJ (a new interpretation of their baseline in Flemish). The best video’s get a K3 gift when attending the family day.”
Really?! Engaging al those small, clueless, but very enthusiastic fans in a political statement? Just after a recent awareness campaign conducted by the federal police to not share photos and videos of children on social media? An extreme statement, for sure. Keeping a child from social media is impossible, everybody knows that. Even if you do as a parent, it’s difficult to keep track of friends and extended family.
Would those same kids still like the idea of having been part of such a campaign in 10, 15 years? Will they appreciate the fact they were part of a video with a political statement they couldn’t fully understand at the time but that everybody can see now and in the future?
But what bothers me most about this brand activation is that naturally, these children want to upload or share a video because they‘re true fans of the K3 girls. But that enthusiasm is pulled out of its context when it becomes part of a political campaign. As you might know, once you picture or video is shared on social media, you lose your portrait and copyrights. Leaving CD&V do whatever it wants with all those clips. Would those same kids still like the idea of having been part of such a campaign in 10, 15 years? Will they appreciate the fact they were part of a video with a political statement they couldn’t fully understand at the time but that everybody can see now and in the future? What if that message doesn’t fit their adult mind-set anymore?
Don’t get me wrong, I have nothing against the CD&V, or what they stand for. I would be equally pissed off by any other Flemish political party who sends a letter to my 6 year old daughter.
But it is the CD&V my daughter received a letter from. And that letter goes a bridge too far. It’s the wrong way of doing politics. A wrong way to win votes. A wrong way to force yourself into one’s family. Because that is what they did. They forced me to interact with them through my kid. And that’s just lame.
If the letter had been addressed to me or my husband, there wouldn’t have been any problem. It would have probably landed straight into the paper recycling bin, just like any other unsolicited advertising. So please would you leave them kids alone in future campaigns? Let kids be kids and stop trying to win new customers or votes at such a young age. Not only in Belgium, but everywhere. If you’re good at what you do, they will find you through their parents, who will be happy to engage if you communicate in a right, relevant and authentic way.
#leavethemkidsalone
Picture by Amélie Rombauts
Darons & Daronnes 