click for english

DARON: Boris, 26 – acteur & muzikant

DARONNE: Hannelore, 31 – gids en lerares

GEZINSSITUATIE: 6 jaar samen, wonen samen met twee zonen: Achille, 3 en Lucian, 1.

Boris was een jaar of twaalf, toen ik hem voor de eerste keer ontmoette. Altijd met een gitaar in de hand of ergens op een theaterpodium te zien. Het was duidelijk dat hij geboren was voor een leven op de planken.
Na een succesvol jaar met onder andere het stuk ‘The Great Downhill Journey of Little Tommy’, mag je hem volgende jaar verwachten in Belgica, de nieuwe film van Felix Van Groeningen. Rock’n Roll, nonchalant, jong en onbezonnen zou je denken als je hem zo ziet. Maar schijn bedriegt. En Hannelore, die ooit ook acteerde maar de planken intussen inruilde voor een combi-job als lerares, gids en creatieve onderneemster, is de eerste om dit te beamen.
Hij was 22 toen hij haar heel bewust wist te overtuigen om aan gezin te starten… Van hun herfsthuis – zoals het door hun vrienden wordt beschreven – hebben ze intussen hun rustpunt gemaakt.

DARON

“Ik kom zelf uit een hele levendige nest. Mijn vader had al twee zonen toen hij mijn moeder leerde kennen en mij en mijn broer kreeg. Ons huis was altijd vol vrienden en kennissen. Er was ook altijd muziek in ons huis. Mijn vader werkte altijd in zijn atelier met muziek die keihard door de boxen ging. Ik herinner mij dat hij dan een CD van Suzanne Vega opzette en dat we dan begonnen te dansen in de living. Mijn oudere broers waren ook al pubers toen ik kleuter was en ik deed niet liever dan hun cassettes te pikken om er zelf naar te luisteren op mijn Fischer Price deck. Ik kreeg een gitaar van Sinterklaas toen ik drie was omdat ik als kind niets liever wou dan Axl Rose van Guns’n Roses zijn. (lacht) Voor mij is muziek altijd belangrijk geweest. Muziek heeft vandaag ook een centrale plaats in ons gezin. We leggen continu platen op, ik speel gitaar terwijl de jongens aan het spelen zijn, Hannelore zingt, we hebben samen ook wat muzikale projectjes…”

Ik ben absoluut niet de rock’n roll losbol die ik laat uitschijnen. Ik ben veeleer een bompa met een dikke bril die meestal om halftien ligt te slapen in de zetel.

“Iedereen denkt dat ik de nonchalante, coole vader ben. Ik ben allesbehalve nonchalant. Als we ergens op tijd moeten zijn, dan zijn we ook op tijd. Ik ben ook super gevoelig en mega graag thuis. Maar ook heel graag op een podium, maar daar ben ik wel iemand anders. Ik ben absoluut niet de rock’n roll losbol die ik laat uitschijnen. Ik ben veeleer een bompa met een dikke bril die meestal om halftien ligt te slapen in de zetel. (lacht) Ik ben ook strikt. Hoewel ik zelf opgegroeid ben met weinig regels, was mijn vader wel heel streng. Het is niet bij hem dat ik om een stuk chocolade moest gaan schooien. Misschien denk ik daarom onbewust dat ik als vader de strengere moet zijn?”

“Toen ik Hannelore leerde kennen, had ik al heel snel het gevoel dat ze de moeder van mijn kinderen zou worden. We waren anderhalf jaar samen toen ik over kinderen begon. Het leek mij gewoon het perfecte moment. Ik studeerde nog en wou die kinderen liever nu, aan het begin van mijn leven zodat ik ze ook kon meenemen in het leven dat ik wou gaan leiden. Liever zo dan te wachten tot ik midden in de dertig zou zijn, of tot ik al iets in mijn leven bereikt zou hebben om dan op de pauzeknop te drukken zodat ik aan kinderen kon beginnen. Het leek mij veel moeilijker om op een later moment een evenwicht te vinden tussen alles wat ik wil gaan doen…
Omdat ik sinds het overlijden van mijn vader een spaarpot heb kunnen opbouwen, was het ook financieel mogelijk om er zo vroeg aan te beginnen. Vandaar dacht ik, we doen dit gewoon! Het klonk misschien gek omdat ik toen 22 was, maar die keuze was echt heel bewust en ik slaagde erin om Hannelore daar ook van te overtuigen. Ik heb altijd kinderen gewild en ik voelde dat – als ik ermee zou wachten en eerst zou beginnen werken – dat er gewoon geen tijd meer zou zijn of erger nog, dat ik ze uiteindelijk niet meer zou willen. Omdat ik misschien net goed bezig zou zijn of andere dingen zou willen. Ik had daar echt schrik voor.”

Het klonk misschien gek omdat ik toen 22 was, maar die keuze was echt heel bewust en ik slaagde erin om Hannelore daar ook van te overtuigen. Ik heb altijd kinderen gewild en ik voelde dat – als ik ermee zou wachten en eerst zou beginnen werken – dat er gewoon geen tijd meer zou zijn of erger nog, dat ik ze uiteindelijk niet meer zou willen.

“Achille is geboren toen ik mijn master jaar zat. Wat ook zijn voordelen had: ik had tijd want ik had weinig les, ik moest niet gaan werken, ik kreeg zelf nog kindergeld, we moesten amper iets betalen voor opvang. Bovendien, bekijk ik het zo: tegen dat ik 33 ben, zal ik een zoon van 10 en één van 8 hebben. Dan zit ik zelf nog in de fleur van mijn leven. Tegen dat ik 43 ben, zijn ze afgestudeerd… Da’s toch de max!? Achille heeft klasgenootjes waarvan de ouders veertigers zijn. Dat ziet er mij toch heftig uit. Het is volgens mij veel intenser om kleuters op te voeden als je ouder bent.” Fotograaf Bruno, die opnieuw vader is geworden op z’n 45: “Ik geniet er nu veel meer van om een baby te hebben, maar je hebt gelijk: het is intens. Ik heb veel meer last van chronische vermoeidheid dan toen ik mijn eerste twee dochters kreeg. Mijn vrienden verklaarden me allemaal gek toen ze het hoorden.” (glimlacht)

“Onze vrienden vonden het eigenlijk allemaal geweldig nieuws. Een paar zijn ons ook gevolgd, een vriend van me die 25 is, is ook net papa geworden. Zijn vriendin is 23. Als je jong aan kinderen begint, moet je wel vaak opboksen tegen het idee dat het waarschijnlijk per ongeluk zal geweest zijn. Maar dat is dus niet zo in ons geval, en bij onze vrienden ook niet. Het was wel stressen toen Hannelore effectief zwanger bleek te zijn, want dat was ze echt meteen na 2 weken. Zij begon te huilen en ik kon precies alleen maar uit het venster blijven staren en ‘Fuck! Fuck! Fuck!’ denken. Een klop van de hamer, zo kan je het wel noemen. Maar dat gevoel was weer even snel weg als dat het opkwam. Nu, om eerlijk te zijn hadden we verwacht dat er wel wat meer tijd zou overgaan om zwanger te geraken. Je hoort genoeg mensen die er 2-3 jaar over doen. We dachten daarom dat we er ook even op gingen moeten wachten. Maar dat was dus niet het geval. Dit gezegd zijnde, ik heb er nog geen seconde spijt van gehad dat we er zo vroeg aan begonnen zijn.”

Achille heeft klasgenootjes waarvan de ouders veertigers zijn. Dat ziet er mij toch heftig uit. Het is volgens mij veel intenser om kleuters op te voeden als je ouder bent.

Wat vind je het leukste aan vader zijn? “De onvoorwaardelijke liefde die je van je kinderen krijgt. Dat je een held bent in hun ogen. Hen zien opgroeien, jezelf herkennen in wat ze doen of ondernemen.” En het moeilijkste? “Die serieuze verantwoordelijkheid dat je erbij krijgt, vind ik eng. Verder zijn er momenten dat ik graag zou willen uitgaan en dat het niet lukt omdat ik de volgende dag moet opstaan voor de kinderen, maar dat is dan maar zo. Er zijn genoeg momenten dat het wel kan. Het spontane is er alleen wel wat af.” Heb je altijd al meer dan één kind gewild? “Ik kom zelf uit een grote familie en ik herinner me goed dat ons huis altijd vol zat. Op elke verdieping viel er altijd wel iets te beleven. Da’s de definitie van een gezin voor mij. Vandaar dat ik het waarschijnlijk niet bij eentje wou houden. Maar twee is ook genoeg. Ik geef zeker geen ongelijk aan mensen die liever één kind groot brengen. Twee is echt een groot verschil. 1+1 is veel meer dan 2 alleszins… het is wel meer dan dubbel zo veel werk. Twee kinderen hebben omschrijf je het best als een voortdurende spits gevoel, maar dat merk je pas wanneer één van de twee er eens niet is.”

Bestaat dat nog, tijd hebben voor jezelf sinds je vader bent? “Ik ben overdag wel veel vrij omdat ik ’s avonds speel. Maar ik zou heel graag eens zo’n pelgrimstocht dwars door Australië willen doen op mijn eentje. Niemand rondom mij. Enkel landschappen en natuur om me te overdonderen. Een vriendin vertelde me over een tocht vanuit Alice Springs. Je vertrekt er, door de woestijn, naar een plek in the middle of nowhere. Je ontmoet er niemand, je kruist enkel mensen in de tegenovergestelde richting, omdat het om een heen en terug tocht gaat. Die eenzaamheid trekt me aan omdat het iets is dat je je vandaag nog amper kan inbeelden. Niemand durft of kan precies nog alleen te zijn.”

Interesse om ook op pelgrimstocht te vertrekken en de rust op te zoeken in Australië? De wandelroute waar Boris het over heeft, heet de Larapinta Trail en is een tocht van 223 kilometer tussen Alice Springs en Mount Sonder, één van de hoogste bergen uit die streek. Meer info lees je hier.

DARONNE

“Ik ben lange tijd als enig kind met mijn mama opgegroeid, mijn papa is gestorven toen ik ongeveer 3 jaar was. Ze waren prille twintigers toen ze me kregen en hadden beide een turbulente jeugd. Wanneer ik vijf was kreeg mijn moeder een nieuw lief waarmee ze later mijn halfbroer kreeg. Ik was twaalf jaar en alles behalve geïnteresseerd in een baby. Toen hij geboren werd, vertrok ik ook juist op tournee met een productie van Arne Sierens. Het was een hectische periode. Ik ben vanaf dan continu van het ene project in het andere gesprongen, van Arne Sierens naar de Kopergieterij en dan Transparant in Antwerpen. Vooral toen ik puberde kreeg ik het moeilijk met de complexe relatie die mijn moeder en haar vriend hadden. We zijn heel vaak verhuisd: eerst in Kortrijk, dan in Gent en dan weer terug naar Kortrijk. Hij was een anarchistische kunstenaar die plots vond dat we maar in een bos moesten gaan wonen. Mijn mama was even DJ toen ik klein was, het was voortdurend feest thuis. Haar lief heeft een periode graffiti gespoten en als tatoeage artiest gewerkt. We hebben zelfs even een tattoostudio bij ons thuis gehad. Ze waren beiden gek van Wild at Heart van David Lynch… die film was echt heel typerend voor hen. (lacht) Ze beleefden eigenlijk – als ik er nu op terugkijk – een heel intense liefde. Als kind herinner ik me wel dat ik af en toe wel eens verlangde naar dat typisch beeld van mama, papa, kindje. In het weekend naar de scouts en de zondag kroketten eten bij de bomma. Maar ik dweepte er zeker niet mee en het is zeker ook niet wat ik nu zelf voor ogen heb met mijn eigen gezin… klinkt veel te saai. En… misschien was al dat acteren gewoon mijn scouts op zondag.” (lacht)

Als kind herinner ik me wel dat ik af en toe wel eens verlangde naar dat typisch beeld van mama, papa, kindje. In het weekend naar de scouts en de zondag kroketten eten bij de bomma. Maar ik dweepte er zeker niet mee en het is zeker ook niet wat ik nu zelf voor ogen heb met mijn eigen gezin… klinkt veel te saai.

“Door zelf moeder te worden begrijp ik wel beter de keuzes die ze destijds gemaakt heeft … als kind of tiener besef je niet wat er allemaal meespeelt natuurlijk. Mijn moeder heeft het – gezien de omstandigheden – supergoed gedaan. Ik heb kunnen studeren, ze heeft me op tournee laten vertrekken… Als ik één ding moet opnoemen dat ik anders zou aanpakken dan is het misschien dat ze zelf teveel heeft het opgegeven om het ons naar ons zin te maken. Het lijkt alsof het zo’n onvermijdelijke valkuil is: je hebt het beste voor met je kinderen en dus cijfer je bijna automatisch jezelf en je eigen geluk weg. Dat wil ik zeker niet. Terwijl ik evengoed de neiging heb om ook van alles op te geven voor mijn kinderen. Ik word daar eerlijk gezegd nerveus van. Als ik merk dat ik geen plannen voor mezelf aan het maken ben, bijvoorbeeld… Maar misschien heeft dat ook te maken met de sociale druk die we allemaal ervaren? Ik weet niet of ik zo ben omwille van wat ik als kind heb meegemaakt of het gewoon eigen is aan mezelf, maar ik voel echt de noodzaak om als persoon te blijven groeien, te blijven evolueren. Maar het is zeker niet zo dat ik de behoefte heb om me tegen haar af te zetten. Ik respecteer haar ontzettend en zie haar doodgraag.”

“Toen ik 18 werd, was mijn passie voor acteren een beetje over. En omdat ik net uit een nest kwam waar absoluut niet werd gehamerd op verder studeren wou ik net wel verder studeren en een diploma halen. Het was mijn manier om te rebelleren… Nu geef ik enerzijds les en ben ik gids in Antwerpen en Gent. Daarnaast doe ik nog een aantal kleine artistieke projecten. Ik ben heel blij met die regeling. Toen Lucian op komst was, was ik bang dat ik me helemaal ging vastzetten in dat lesgeven. Alles werd precies volgepland en dat wou ik niet – ik wou kost wat kost mijn vrijheid behouden. Door die verschillende jobs te combineren, heb ik dat gevoel ook echt. Nu dat de kinderen wat groter zijn, wordt die drang naar vrijheid alleen maar groter, ik wil mijn uren kunnen kiezen, dingen meemaken en niet alleen lerares zijn.”

Het lijkt alsof het zo’n onvermijdelijke valkuil is: je hebt het beste voor met je kinderen en dus cijfer je bijna automatisch jezelf en je eigen geluk weg.

Wat vind je het leukste aan moeder zijn? “De liefde. Niet alleen de liefde die je zelf voor je kinderen voelt wanneer je ze ziet, maar ook de liefde die je terugkrijgt… ik vind dat echt ongelooflijk. Mijn gezin rondom mij hebben – zonder gezeur of geneut – is echt geluk in de puurste vorm, een gevoel dat ik met niets anders kan vergelijken. En het feit dat kinderen je focus verleggen. Voor je ze hebt, draait alles rond jezelf en wat jij leuk vindt en dat is soms… ‘k weet niet… Je ziet de zaken gewoon helemaal anders. Kinderen leren je enorm relativeren. Het onderscheid maken tussen wat waardevol is en wat niet.” En het mottigste? “Dat hangt heel nauw samen met wat ik er net zo geweldig aan vindt. Namelijk dat alles vooral rond hen draait waardoor je minder tijd hebt voor jezelf. Ik kan echt jaloers zijn als ik hoor wat anderen mensen allemaal inplannen op een vrije dag. Die vrijheid om helemaal zelf te beslissen om ergens te blijven of ergens naar toe te gaan. Omdat ze nog zo klein zijn, durf ik me snel schuldig te voelen als ik uitga. Ik laat me veel minder gaan in zo’n dingen. En pas op, ik zou niet liever willen dan tot zonsopgang te gaan feesten en d’er los over gaan zoals vroeger. Maar dat gaat nu echt niet. Het is gewoon teveel op dit ogenblik. Het is precies of ik zo’n ingebouwd rem heb ontwikkeld. Ik hoop dat dat voorbijgaat… Want onze (meestal) kinderloze vrienden durven regelmatig eens al lachend te zeggen dat ‘ma en pa opnieuw eens gaan plooien’.” (glimlacht)

Mijn gezin rondom mij hebben – zonder gezeur of geneut – is echt geluk in de puurste vorm, een gevoel dat ik met niets anders kan vergelijken.

Bestaat dat nog, tijd hebben voor jezelf sinds je moeder bent? “Toen Achille nog alleen was, had ik echt wel nog tijd voor mezelf. Ik ging naar de yoga, deed pilates. Sinds Lucian is dat anders. Maar dat ligt niet aan hem. We hebben het afgelopen jaar een huis gekocht, we zijn verhuisd, we zijn nu met z’n vieren, ik werk fulltime en Boris zijn carrière is in een versnelling geraakt. Het is gewoon veel drukker. Maar nu ik na een jaar besloten heb om minder te werken, voel ik dat er wel weer ademruimte op komst is. Ik kijk er dan echt naar om eens een koffie te gaan drinken met een vriendin of eens op mijn eentje te gaan zwemmen of in een sauna te zitten.”

FRAMILY MATTERS

Boris, je bent acteur, waardoor je regelmatig veel weg bent. Hoe combineer je alles? Boris: “Tot vorig jaar was ik eigenlijk zo goed al altijd overdag thuis en dat kwam goed uit want Hannelore moest er vroeg uit om les te gaan geven. Ik stond dan met Achille op, bracht hem naar de crèche. Tegen dat ik moest spelen, was Hannelore terug. Bij de geboorte van Lucian is alles een stuk hectischer geworden. Hij was ook drie weken te vroeg waardoor ik midden in een reeks voorstellingen zat voor Het Paleis in Antwerpen. Maar we hebben het geregeld gekregen. Ook al moest ik al vertrekken tijdens het applaus om terug naar Hannelore en de jongens te gaan. Hetgeen daarvoor absoluut niet mijn gewoonte was, maar wat wil je: ik had een kleine! (lacht) Hannelore: “Had ik geweten dat Lucian op dat moment ging komen, dan had ik absoluut niet ingestemd met het feit dat Boris die week zou spelen. Ik had hem gewoon zot verklaard. Maar hij was 3 weken later ingepland en de voorstelling in Het Paleis was ook de laatste die hij had staan tot een goeie maand na de uitgerekende datum. In theorie was het dus ideaal gepland.” Boris: “De regisseur en zijn team hebben ook iets geweldigs gedaan: ze hadden in het programmaboekje van de voorstelling, vermeld dat ik opnieuw vader was geworden en daarom een oproep gedaan bij het publiek om een boodschap voor onze zoon achter te laten. Ik wist daar niks van… Op de laatste dag van de voorstelling kreeg ik dan een pak briefjes met de meest aangrijpende gelukwensen van volslagen onbekenden.” Hannelore: “Super schoon was dat. Precies de Drie Koningen met wensen voor Het Kind.”

Op de laatste dag van de voorstelling kreeg ik dan een pak briefjes met de meest aangrijpende gelukwensen van volslagen onbekenden. Super schoon was dat. Precies de Drie Koningen met wensen voor Het Kind.

Hannelore: “Boris is nu in onderhandeling om drie weken in Nieuw-Zeeland te gaan spelen. Niets is rond maar we hebben wel afgesproken, dat indien het doorgaat hij Achille meepakt. Ik kan onmogelijk mijn job doen en met twee kinderen rondhossen gedurende drie weken. Allez, dat kan wel, maar dan moet ik me in duizenden bochten wringen en ik zie dat gewoon niet zitten. Die maand nu in Schotland met ‘The Great Downhill…’ was anders omdat ik dan niet moest lesgeven, maar ik had echt géén leven. Daarom wordt er daar nu met het productieteam over onderhandeld. Tuurlijk zal ik ze die weken missen, maar het lijkt ons gewoon leefbaarder zo. En een leuke ervaring voor Achille.”

Dat getuigt van veel respect voor elkaar. Niet iedereen houdt zoveel rekening met elkaar … Hannelore: “Dat is evident voor ons. Boris wil ook heel graag dat Achille meegaat. Ik heb ook geen zin dat Boris kansen zou laten liggen omdat we nu kinderen hebben. Er is geen competitie tussen ons. Pas op, het frustreert me soms wel dat hij elke avond kan gaan spelen, terwijl ik hier dan thuis zit. Maar ik mis het niet zozeer om zelf op de planken te staan. Hoe moet ik het uitleggen… Ik zou pas terug op de planken willen staan als ik een goed idee heb voor een project dat ik samen met leuke mensen kan uitwerken en niet gewoon omdat ik de aandacht mis. Zeker nu ik zie dat Boris veel meer aandacht krijgt door zijn rollen, merk ik dat ik daar echt niet naar op zoek ben. Pas op, Ik steun hem daar wel volledig in, hé… Maar geef mij maar gewoon mijn kinderen, mijn vent en mijn kleine projectjes. Ik zou bijvoorbeeld heel graag nog iets willen doen met muziek.”

Cadeautjes krijgen is ook heel tof, maar vrienden zien toekomen met een zak vol boodschappen om eens lekker te koken in je eigen huis, terwijl je je van niets moet aantrekken, behalve je kinderen, da’s echt geweldig.

Jullie hebben eerst in Antwerpen gewoond. Waarom zijn jullie terug naar Gent gekomen? Boris: “Omdat Lucian op komst was, al onze vrienden hier wonen en onze moeders ook. Dicht bij hen wonen vergemakkelijkt de zaken gewoon. In Antwerpen hadden we vaak vrienden die kwamen babysitten, nu nog altijd trouwens, want volslagen onbekenden via een dienst in huis halen, doe ik liever niet.” Hannelore: “We hebben de meters en peters van Achille en Lucian heel bewust gekozen. Ze voelen zich hier thuis, ze bedienen zich als ze iets willen eten, ze zijn ook echt deel van de familie precies. Dat geldt niet alleen voor hen, maar voor nog andere vrienden ook. Da’s echt een leuk gevoel, we vertrouwen elkaar en we kunnen op elkaar rekenen. Bij de geboorte van Lucian kregen we de vraag wat we graag wilden krijgen als geschenk, maar eigenlijk hadden we niets nodig. We vroegen daarom eerder om eens voor ons te komen koken, of soep te brengen, zodat we daar op z’n minst eens van af waren voor een avond. Een paar vrienden hebben dat dan ook effectief gedaan. Cadeautjes krijgen is ook heel tof, maar vrienden zien toekomen met een zak vol boodschappen om eens lekker te koken in je eigen huis, terwijl je je van niets moet aantrekken, behalve je kinderen? Da’s pas echt geweldig! Ergens naartoe gaan is eigenlijk allesbehalve ontspannend nu. Het is altijd zoveel gesleur en gepak. De ene verliest dan zijn tuutje, de andere valt en dan bedenk je plots dat je iets vergeten bent. Thuis heb je gewoon alles. Bezoek van vrienden maakt het dan compleet.”

FUTURE MATTERS

Zou je graag hebben dat jullie zonen zouden acteren later? Hannelore: “Dat maak echt niets uit.” Boris: “Ze moeten doen wat ze graag doen. Ik ben ook zo opgevoed. Doe wat je graag doet, maar doet het dan wel goed. Volg je hart, je instinct op alle vlak. Dat is de beste raad die je kan geven aan iemand die begint aan zijn leven. Volgens mij is je intuïtie het beste zintuig dat je hebt.”

Je moet dan aan de basis wel ouders hebben die daar zelf in geloven. Hoeveel ouders voedden hun kinderen niet op met een bepaalde zekerheid in hun achterhoofd. Bijvoorbeeld een studiekeuze doorduwen die je een job zou garanderen later, terwijl dat uiteindelijk compleet fictief is. Zonder diploma mocht je bij wijze van spreken niet meer meezitten aan de familietafel. Althans bij ons was dat toch zo. Terwijl vandaag een diploma niet noodzakelijk de sleutel is tot succes. Hannelore: “Ik zou wel willen dat ze verder studeren om zichzelf te blijven ontwikkelen.” Boris: “Alles verandert zo snel op alle vlak waardoor we vandaag geen zekerheden meer hebben om mee te geven. Vandaar dat ze beter kiezen wat ze graag doen.”

Da’s natuurlijk de moeilijkste keuze als je jong bent. Als je dat meegeeft aan je kinderen kan het echt alle kanten uitgaan. Boris: “Klopt. Ik ben met die gedachte opgegroeid en ook serieus met mijn kop tegen de lamp gelopen. Maar zo’n situatie doet je ook nadenken over wat je in godsnaam mee bezig bent. Ook al ben je 17. Op je bek gaan hoort bij het leven. Je moet vooral zien dat je dan weer terug recht geraakt.”

Op je bek gaan hoort bij het leven. Je moet vooral zien dat je dan weer terug recht geraakt.

Heel herkenbaar… Maar hangt dat recht geraken niet vooral van het soort nest waar je uit komt? Er zijn genoeg jonge mensen die de volgende dag nog harder tegen die lamp gaan aanlopen tot ze niet meer recht kunnen. We gaan als ouders ook zeker fouten maken en onze kinderen gaan ook allemaal op een bepaald moment het noorden kwijt zijn. Sfeer en warmte binnen het gezin spelen dan toch zeker ook een rol? Boris: “Ik kom inderdaad uit een warm nest en ik heb altijd super veel respect gehad voor mijn moeder. Het is een bijzonder sterke vrouw. Als ouder ben je de enige houvast voor je kinderen. Als het hier misgaat, dan laat het wel sporen achter. Je bent als ouder wel soms bang dat je op één of andere manier iets in gang steekt dat later kan blijven hangen. Wat ik graag zou hebben is dat mijn zonen van alles doen met hun vrienden, maar ook graag thuis zijn of regelmatig thuis terugkomen. De grootste verdienste die je als ouder kunt hebben volgens mij, is dat je kinderen graag rondom jou zijn. Ongeacht hun leeftijd of situatie.

De grootste verdienste die je als ouder kunt hebben volgens mij, is dat je kinderen graag rondom jou zijn. Ongeacht hun leeftijd of situatie.

Laat het me misschien anders zeggen: ik hoop dat mijn kinderen later gepassioneerd zullen zijn. Maakt niet uit of het wiskunde of iets creatiefs is.”

Hannelore: “Ik vind het gevaarlijk om kinderen wijs te maken dat ze hun dromen moeten najagen. Dat er hen verteld wordt dat, zolang ze er maar blijven voor gaan dat ze er wel zullen geraken. Dat proberen ze ons precies overal wijs te maken. Da’s niet waar, het is een zeepbel. Veel mensen proberen en werken zich te pletter en geraken er niet, waardoor je alleen maar ongelukkig wordt. Chase your dreams? Ik weet het niet. Die overdreven aandacht om uniek te zijn, die voortdurende focus op het individu, het gevoel dat je op sociale media continu interessant moet zijn, of jezelf moet verkopen door te laten uitschijnen hoe goed je het allemaal voor mekaar hebt… dat creëert zoveel druk. Ik zou het vreselijk vinden moesten mijn kinderen ongelukkig lopen omdat ze zichzelf anders moeten voordoen.”

Chase your dreams? Ik weet het niet.

Kan je hen daarvan behouden? Hannelore: “Door hen zoveel mogelijk daar in bij te staan, uit te leggen en een kader te geven? Hen meegeven dat die schijn ook niet alles is…? Ik moet wel toegeven dat ik daar bang voor ben. Voor verslaving en psychoses… Wat ik vooral zie bij mijn studenten is dat ze verslaafd zijn aan technologie, ze zijn hooked aan die smartphone en kunnen niet meer zonder hun shot informatie. Het is echt erg bij sommigen, ze kunnen zich zelfs geen uur loskoppelen. Het lukt hen precies ook niet meer om een sociaal netwerk op te bouwen zonder een smartphone. Ik vind dat heel verontrustend… Gaan we dan binnenkort ook regels moeten verzinnen om technologiegebruik te beperken?”

Da’s natuurlijk ook een stuk van de toekomst. Je kan een kind moeilijk weghouden van digitale innovatie. Hannelore: “Tuurlijk. Dat zou een stomme zet zijn. Maar het gaat allemaal zo snel dat er wel op een bepaald moment wel nood zal zijn aan een kader om ermee om te gaan. Ik voel mee met ouders die nu met tieners in huis zitten… Ik zie het echt als een nieuwe ziekte. Die druk om constant iets te laten uitschijnen, om geen seconde met verveling om te kunnen. Maar even goed denk ik dan van ‘Ziet ons hier nu zelf staan met onze telefoon!’”

PARENTING MATTERS

Bij wie vraag je om advies als het over opvoeding gaat?
Boris: “Bij andere ouders vooral. Niet zozeer bij onze moeders, want we weten al hoe ze gaan reageren. Mijn moeder is een totale heerser in het blokkeren van stress. Haar motto is ‘live and let live’. Ik ben net als haar nogal los met mijn kinderen, maar toch ook wel streng. Strenger dan Hannelore alleszins.” Hannelore: “Ja… ik geef toe dat ik me al sneller laat paaien.” Boris: “Ik niet. Bijvoorbeeld, als ik gezegd hebt dat het gedaan is met zijn tuut, dan is het ook gedaan.” Hannelore: “Terwijl ik al sneller toegeef omdat ik hem nog zo klein vindt… We staan – zonder er veel over te babbelen – wel op dezelfde lijn. Ze zijn nog klein natuurlijk.”

Je kan onmogelijk mensen voorbereiden om ouder te worden. Da’s gewoon te persoonlijk. Elke ouder beleeft het anders.

Boris: “Dat opvoeden is eigenlijk griezelig, want je wilt het zo goed mogelijk doen, maar je weet gewoon niet wat de beste manier is. Ik denk of babbel er eigenlijk weinig over, enkel als er problemen zijn. Ik ga vooral af op mijn intuïtie, in plaats van allerlei boeken of sites te zitten lezen. Er is ook geen handboek om je kind op te voeden – allez, er zijn er massa’s – maar ieder kind is toch anders. De opvoeding en regels die we meegeven zijn, denk ik, daarom nogal voor de hand liggend. Op weekdagen zijn we strenger: ze gaan consequent om 19u slapen en krijgen nauwelijks suiker. Geen koeken, geen frisdranken, geen choco. In het weekend zijn we veel lakser. Dan hebben we ook vaak vrienden over de vloer en dan is het gewoon moeilijk om volgens de regeltjes te leven. We willen hen ook laten meegenieten. Ze moeten altijd sorry zeggen als ze iets fout doen. We hebben onuitgesproken grenzen en maken het echt duidelijk als ze erover gaan. En als ze niet luisteren dan dreigen we ermee dat we vrienden of plannen gaan afbellen. Dreigen werkt!” (lacht)

En als ze niet luisteren dan dreigen we ermee dat we vrienden of plannen gaan afbellen. Dreigen werkt! (lacht)

Hannelore: “Achille gaat naar een methodeschool, waar zijn nichtjes ook zitten. Het is echt een leuke school en we worden ook nauw betrokken. Binnenkort hebben we bijvoorbeeld een leefgroep-vergadering met alle ouders. Er staat dan een sessie in samenwerking met de opvoedingswinkel op het programma. We kunnen dan in groep bespreken waar we als ouders mee zitten en elkaar tips geven. Da’s echt tof dat we op zo’n manier door de school worden ondersteund. Want dat gebeurt zeker niet overal. Het moeilijkste aan Achille nu is dat hij niet altijd even goed luistert en af en toe durft te duwen en te slaan als hij zijn zin niet krijgt.” Boris: “Of dat hij verwacht dat hij iets ga krijgen, gewoon omdat we naar de stad gaan.” Hannelore: “Maar eigenlijk weten we wel hoe we dat moeten aanpakken: door consequent te zijn. Maar, da’s echt niet makkelijk… toch?”

Als je erop terugkijkt, had je dit dan verwacht van ouderschap? Was je er liever wat beter voorbereid aan begonnen? Boris: “Niemand kan je op ouderschap voorbereiden. Je bent super naïef voor je aan kinderen begint. Wanneer mensen je willen waarschuwen, dan ben je ervan overtuigd dat het bij jou anders zal lopen. Bijvoorbeeld: ‘Een kind verandert je hele leven’. ‘No way’, dacht ik dan. Ik pak die overal mee en ik trek me van niets iets aan.” Hannelore: “Dat vooral, het lukt op zich wel om ze mee te pakken, tot je met een peuter in een buggy zit. Ze worden moe en ambetant, en dan word je ambetant tegen elkaar. En dan heb je mensen die blijven volhouden dat je je daar niets van moet aantrekken. Vreselijk is dat.”
Boris: “Je kan onmogelijk mensen voorbereiden om ouder te worden. Da’s gewoon te persoonlijk. Elke ouder beleeft het anders. Je kan wel verhalen lezen die uit het leven gegrepen zijn, maar dan nog ga je er van uit gaan dat het anders bij jou zal lopen. Als mensen over een glazen bol zouden beschikken, dan denk ik dat velen het niet zouden doen. Voor alle duidelijkheid: ik wel.”

Plots gaat ergens een wekker af. Boris: “Achille, ga jij het wekkertje afzetten? Kom we gaan slapen.” Is dat wekkertje een van jullie trucs? Hannelore: “Ja, en ik moet zeggen het werkt wel. Meestal. Behalve als er volk is.” (lacht) ⊗

Belgica, de nieuwste film van Felix Van Groeningen, waarin Boris de rol van Davy Coppens speelt, wordt in de zalen verwacht in maart 2016. Je leest er hier alles over.  Hannelore gidst onder andere in het MAS in Antwerpen en in het STAM in Gent. Je kan haar ook boeken voor culinaire tours. Meer info via www.vizit.be en www.visitgent.be

Alle foto’s © Bruno De Cock