DARON: Stijn, 43 jaar – Graficus

DARONNE: Francine, 42 jaar – senior account bij de lifestyle PR en communicatie agency oona

GEZINSSITUATIE: Francine heeft een dochter Lio (7) uit een vorige relatie. Stijn heeft drie zonen, Victor (15), Simon (10) en Jef (7) uit twee verbroken huwelijken. Ze leerden elkaar kennen via een dating site in 2012. Na een LAT-relatie van 3 jaar besloten ze recent om samen te wonen in Francine’s loft nabij het Eilandje in Antwerpen.

Als ze bij de Van Dale nog een illustratie zouden moeten vinden voor de uitdrukking “als een feniks uit zijn as herrijzen”, dan zou een portret van Stijn en Francine wel zeker van pas komen. Zij werd totaal onverwacht, tijdens haar zwangerschap, single. Hij ging gebukt onder twee echtscheidingen, waar hij drie zonen aan overhield. Ze leerden elkaar drie jaar geleden kennen via een dating-site en hebben net besloten om hun LAT-relatie een nieuwe wending te geven door te gaan samenwonen.

DARONNE

“Mijn relatie met Lio haar papa is heel onverwacht verbroken tijdens mijn zwangerschap. We hadden nochtans heel bewust samen voor dat kind gekozen. We waren 12 jaar samen of misschien 13, ik ben intussen de tel kwijt. De breuk had ook een diepe impact op onze bijzonder hechte vriendenkring. Ik vond het zelfs jammer voor hen dat ze dit moesten meemaken … Na een aantal jaren is de pijn die met die teleurstelling gepaard ging, stilaan beginnen helen. Het is misschien een cliché, maar je kan nog zo kwaad zijn geweest, zoveel pijn hebben gehad, je moet zo’n dingen een plaats geven. Je mag ze niet blijven meedragen, want het houdt je tegen om te evolueren, om een stap vooruit te zetten. Je blijven wentelen in je verdriet is echt niet de bedoeling. Ik heb echt veel geluk met mijn vrienden. Ze hebben me er zo hard doorgetrokken. Mijn vriendin Isabel bijvoorbeeld, belde me bijna elke dag…” Toen ik zelf bevallen was, heb ik op elk moment dat ik er wat door zat, aan jou gedacht. Want jij stond er alleen voor. Wat had ik dan te klagen… “Het is normaal dat je op zo’n manier redeneert als je in een koppel zit. Voor mij was Lio net een godsgeschenk. Ondanks de hele situatie heb ik echt wel op mijn roze wolk gezeten. Dat heeft zoveel goed gemaakt en me zoveel kracht gegeven.” Opmerkelijk toch, want je had je baby evengoed de schuld van de breuk kunnen geven… “Hoe koppig Lio vandaag soms kan zijn, als baby was ze gewoon… zalig! Ze liet me doorslapen, ze huilde amper, … het verliep allemaal zo smoothly. Die roze wolk heeft daar zeker toe bijgedragen. Van de tien huilbuien, heb ik er misschien twee bewust meegemaakt. Godzijdank was Lio er… en mijn vrienden en mijn familie. Je sociaal vangnet is cruciaal in zo’n situatie. Op zo’n moment zie je pas dat de tijd die je investeert in vriendschappen, echt wel belangrijk is. Want zij kunnen je echt optillen als je aan de grond zit.” Hoe zit de relatie nu met Lio’s vader? “Ik zie mijn ex nog steeds graag. Weliswaar op een heel andere manier dat ik hem destijds graag zag. Ik ben nog altijd blij dat hij de vader van mijn dochter is. Ik heb hem nooit onder de grond gewild of van mijn vrienden geëist dat ze het contact met hem zouden verbreken. Zo’n dingen zouden toch nooit iets hebben bijgedragen aan mijn eigen geluk. Pas op, in het begin was ik echt wel gekwetst en kwaad, misschien zelf het meest op zijn vriendin, maar uiteindelijk heb ik ook wel ingezien dat – hoewel ze er mee te maken had – hij wel degene was op wie ik kwaad moest zijn. Ondertussen weet ik ook dat ze het beste voor heeft met Lio en het ook goed doet. Ze zorgt voor structuur en stabiliteit. Ik heb intussen respect voor haar gekregen, wat ik haar ongetwijfeld te weinig zeg. Ik ben oprecht blij dat ze nog steeds samen zijn. Een breuk omwille van een fling had nog veel pijnlijker geweest.”

Ik heb mezelf altijd de ruimte gegeven om fouten te maken en regelmatig tegen de lamp te lopen. Omdat je ervan leert. Je kan de lat niet altijd even hoog houden.

Hoe zit het met je work-life balance? “Toen ik single was, was het eerder met blutsen en builen. Het is meer dan eens voorgevallen dat ik daar stond, alleen voor de schoolpoort met Lio aan mijn hand, terwijl het een pedagogische studiedag was. Daar sta je dan, vol vragen waarom ik weer de enige mama was die er niets van wist. Plotse stress omdat je geen opvang hebt en naar die vergadering moet. Je kan je daar dan – begrijpelijk – geweldig in opjagen. Ik heb toen geprobeerd om dat niet meer te doen. ‘Let’s move on en de volgende keer probeer ik het gewoon beter aan te pakken,’ dat was mijn standpunt. Ik heb mezelf altijd de ruimte gegeven om fouten te maken en regelmatig tegen de lamp te lopen. Omdat je ervan leert. Je kan de lat niet altijd even hoog houden.”

“Vandaag ben ik er eigenlijk wel tevreden over. Ik prijs me heel gelukkig dat ik zo dicht bij mijn werk woon en dat mijn job me veel variatie en de kans geeft om telkens nieuwe mensen te ontmoeten. Het is een zeer intense job, dat wel, maar omdat hij me ook inspireert loont dat. Een job die je blij maakt is belangrijk. Ik wil dat signaal aan Lio meegeven, dat je werk fijn kan zijn. De kans is groot dat haar generatie later waarschijnlijk tot hun 70^ste zal moeten werken. Het kan dan maar best iets zijn wat ze graag doen. Het enige werkpunt is, dat ik haar liever wat vaker van school zou willen halen. Lio zit in de naschoolse opvang sinds ze 2,5 jaar is. Het was zeker niet het scenario waar ik van droomde, maar ik heb nu een goede balans gevonden, waar ik me niet schuldig om voel. Ik haal de tijd in op andere momenten. Het lijkt alsof ouders – en hun entourage – er altijd van uitgaan dat opvang een slechte ervaring is. Maar opvang is toch geen straf? Ze spelen met klasgenootjes, ze knutselen, maken hun huiswerk… Ik heb een job die ik graag doe en daar hoort opvang bij.”

 Ik ben blij met hoe alles loopt en hoe we erin slagen om alles te managen. En da’s een geweldige potgrond om te groeien als ouder.

Je hebt een paar uur vrij…wat doe je het liefst? “Koffie gaan drinken met een goeie gazet erbij. Bij Normo, In De Roskam of in één van de vele coffee bars aan de Stadswaag of op de Sint-Paulusplaats. Heel eenvoudig, niets mega hip, rustig en veel zon … als ze schijnt.”

DARON

“Ik ben niet door mijn ouders opgevoed, maar heb mijn jeugd in tehuizen doorgebracht en stond er op mijn 17^de alleen voor. Ik wens niemand zo’n situatie toe: het was bikkelhard. Maar ik heb geleerd om de positieve zaken te filteren uit de overwegend negatieve gebeurtenissen waarmee ik te maken had. Bijvoorbeeld, het gebrek aan een ouderlijk rolmodel geeft me de vrijheid om heel natuurlijk, intuïtief en onbevangen om te gaan met mijn vaderschap. Ik ben er dan ook van overtuigd dat ik het goed doe als vader. Mijn jongens klagen er alleszins niet over, volgens hen doe ik het zelfs behoorlijk goed voor een leek. En hun feedback is tenslotte het meest eerlijke meetinstrument (lacht).”

“Ik lees wel graag andere meningen over opvoeden. Toen ik alleen was, bleef ik op dat vlak toch op mijn honger zitten. Er zijn gewoon heel weinig platformen voor alleenstaande vaders. In de media lees je continu verhalen over alleenstaande mama’s. Moeders krijgen zoveel aandacht, zowel in negatieve als positieve zin. Ook bij overheidsinstellingen. Er is zo weinig info te verkrijgen als alleenstaande vader. Vreemd toch, want voor elke alleenstaande moeder, bestaat er op een bepaald moment toch een alleenstaande vader?”

Er zijn gewoon heel weinig platformen voor alleenstaande vaders.

“Ik heb nu onlangs het boek “Laat je kind niet los – Hoe je je kind op het juiste spoor houdt” (Neufeld & Maté, Uitgeverij Manteau) ontdekt. Het heeft een boeiende insteek: als ouder word je continu overspoeld met meningen van experten en therapeuten die ouders de les willen spellen over het ideale opvoeden. Dit boek tracht daar van af te stappen. De schrijver wil aantonen dat alles gewoon van de context afhangt. Het gaat over opvoeden in het verleden en vandaag en de verschillen tussen beide. Bijvoorbeeld dat kinderen vandaag hun ouders of volwassenen in het algemeen niet meer aanzien als hun voorbeeld. Ze idealiseren zich eerder met leeftijdgenoten, op school of in de media. Het boek gaat eigenlijk over hoe je als ouder opnieuw die voorbeeldfunctie kan invullen.”

Heeft vaderschap je veranderd? “Absoluut. Door vader te worden word je een beetje onsterfelijk. Je krijgt een nalatenschap en dat verandert je manier van denken. Je gaat veel bewuster en verantwoordelijker met alles om. Het heeft me ook veel over mezelf geleerd, want kinderen houden je een spiegel voor. Ik ben bijvoorbeeld pas dan echt beginnen beseffen wat ik zelf allemaal gemist heb als kind.” Wou je altijd al veel kinderen? “Niet speciaal. Victor is er heel bewust gekomen, Simon was onverwacht en Jef kwam er heel bewust met mijn tweede vrouw.” Kon je rekenen op een groot opvangnet na je tweede scheiding? “Neen, want ik zit niet zo elkaar. Ik heb me afgezonderd, opgesloten. Wat misschien niet de beste keuze was. Ik zat lang met een schaamtegevoel omdat het de tweede keer was. Ik was al gescheiden en toch had ik het gewaagd om opnieuw te trouwen. Dat tweede huwelijk was voor mij echt “for life”. Ik had er niet bij stilgestaan dat het, indien het een eerste keer misgaat, ook een tweede keer kon misgaan. Vrienden waar ik heel close mee was, hebben pas veel later van de scheiding gehoord. Ik heb echt tijd nodig gehad om er weer bovenop te komen. Na een jaar probeerde ik weer opnieuw een sociaal leven op te bouwen en banden aan te halen en te daten… Maar mijn scheiding kwam in die periode absoluut niet ter sprake. Misschien is dat wel iets typisch mannelijks? Die schaamte is op den duur wel afgesleten. Maar het is pas sinds ik Francine ken, dat ik daar zo open over spreek.”

Het belangrijkste dat kinderen moeten voelen is dat, ondanks alles, we er voor hen zijn en graag zien. Die liefde uitspreken. Dagelijks zelfs. Da’s de basis, in wat voor situatie je ook zit.

Ben je in die periode anders omgegaan met ouderschap omdat je er net alleen voor stond? “Ik heb heel bewust geprobeerd om de invloed van die breuk op mijn kinderen zo beperkt mogelijk te houden.” Kan je dat? “Neen, maar je probeert dat. Door alles zo normaal mogelijk te laten verlopen. Ik heb me lang afgevraagd op welke manier dit mijn kinderen zou beïnvloeden. Het zal hen zeker vormen. In de negatieve of positieve zin, dat zullen we moeten zien. Alles heeft tenslotte een invloed op kinderen. Maar het is de combinatie van alles die hen maakt tot wie ze zijn. Niet enkel die ene gebeurtenis. Het belangrijkste dat kinderen moeten voelen is dat, ondanks alles, we er voor hen zijn en graag zien. Die liefde uitspreken. Dagelijks zelfs. Da’s de basis, in wat voor situatie je ook zit.”

Zijn er zaken die je vervelend vindt aan vaderschap? “Ik hoor dat vrijheid vaak een issue is bij andere mannen. Althans het verlies ervan. Ik heb dat nooit zo ervaren. Het is anders dat wel, Maar het heeft mij eigenlijk alleen in de positieve zin veranderd.” Wat doe je het liefst met je kinderen? “Discussiëren. Over sport waar ik willens nillens in meegezogen wordt. Zij zijn de experten, ik de amateur. Spelen ook. De klassieke dingen, samen tegen de bal trappen buiten, samen eten. Ik merk dat Jef interesse krijgt voor piano door mij af en toe te horen spelen. Ik probeer hem nu stukjes Bach aan te leren. Het is heel fijn om zijn vorderingen te zien.” Als ik even alleen ben dan… “Kruip ik achter de piano. Ik ben niet geschoold of een virtuoos of zo, maar ik hou ervan om wat te tokkelen. Bestaande stukken of improvisaties.”

COUPLE MATTERS

Stijn: “Toen ik na mijn scheiding opnieuw klaar was voor een relatie, wou ik heel bewust voor iemand kiezen met kinderen. Alleen een ouder begrijpt wat het is om kinderen te hebben. Ik was er ook heel goed van bewust dat ik, als gescheiden man met drie zonen, wel wat vrouwen zou afschrikken. Ik ben ook altijd heel eerlijk geweest over mijn situatie. Een partner moest heel goed begrijpen waaraan ze zou beginnen door voor mij te kiezen.”

Hoe hebben jullie elkaar ontmoet? Francine: “Rendez-vous.be (schiet in de lach)! Ik blijf het wel grappig vinden, want het klinkt nu heel raar als we zeggen dat we elkaar hebben gevonden via het internet. Naar mijn gevoel heb ik hem gewoon leren kennen via vrienden of op een feestje of zo… Ik heb dat online daten echt wel een kans gegeven. Via mijn werk kom ik vooral in contact met vrouwen. De weinig mannen die ik ontmoet, zijn meestal gay. Daar ging ik hem dus echt niet tegenkomen… (lacht)” Stijn: “Ik had dan weer mijn handen vol met drie kinderen en twee exen en had dus niet meteen tijd om op café te gaan… Online daten daarentegen kost niet veel tijd. Je maakt makkelijk een profiel aan en elke avond bekijk je dat even…”

Ik twijfelde: het was of iemand met heel veel humor of een verzuurde kerel die zich afzette tegen alles in de wereld en bijzonder negatief was.

En hoe werkt dat dan? Begint het met een eerste like …? Stijn: “Francine heeft mij gevonden. Mijn profiel sprak haar aan en dan heeft ze me gemaild.” Francine: “Het was eigenlijk heel grappig. Je moet zo’n profiel eigenlijk zien als een soort Facebook pagina. Je kan er muziek, boeken, films… kortom, al je interesses uploaden. Stijn’s profiel stond gewoon vol! De meeste mannen zetten een paar woorden. Stijn had het volgeschreven en vooral goed volgeschreven – ik val keihard op mannen die goed kunnen schrijven – inhoudelijk was het vooral heel cynisch. Ik twijfelde: het was of iemand met heel veel humor of een verzuurde kerel die zich afzette tegen alles in de wereld en bijzonder negatief was. Serieuze extremen, dus. Ik was hoe dan ook niet meteen geneigd om te reageren, ik zou het eerst wat laten bezinken. Maar mijn aandacht had hij intussen wel, ik wou echt wel weten wie zich achter dat profiel verschuilde. Ik heb dan uiteindelijk een berichtje gestuurd met een liedje denk ik…?” Stijn: “We hebben in het begin inderdaad met liedjes gecommuniceerd. ‘t Klinkt misschien puberaal, maar of je nu 20 of 60 bent, dat zijn we allemaal op zo’n moment, nee? We hebben toen twee weken elkaar dagelijks en bericht gestuurd voor we uiteindelijk de stap hebben gezet om echt eens af te spreken. Ik wou haar wel eerst eens horen…” Francine : “Oh da’s waar! Ik herinner mij dat nog levendig. Ik zat toen doodzenuwachtig in mijn auto, op de parking achter het werk, te wachten op dat telefoontje… Maar met zijn rustige stem zorgde hij ervoor dat ik meteen op mijn gemak was.” Is het niet bijzonder moeilijk om iemand dan te beoordelen op basis van haar stem? Stijn: “Een stem kan wel cruciaal zijn, een afknapper ook. De stem van Francine horen was eigenlijk een extra bevestiging dat we elkaar moesten zien. Het was zo’n fijne stem om te horen… En het maakte de stap naar die eerste echte afspraak net iets dragelijker.”

Hebben jullie daarvoor andere dates gehad? Francine: “Ja… ik heb wel vrij intens gedate! (lacht) Ik herinner me nog dat ik op nieuwjaar 2012 tegen mijn vriendin Katleen zei “Dit jaar vind ik een lief” en dat we er op geklonken hebben. Voor Stijn heb ik nog twee relaties gehad. Korte, zoals een stel pubers. Maar met Stijn heb ik heel snel het gevoel gehad dat het goed zat. Hij straalt een rust uit waar ik heel hard naar op zoek was.”

Van LAT-relatie naar samenwonen, van één naar vier kinderen, rommel van zes in plaats van twee… Er komen sowieso moeilijke momenten aan, maar we lossen dat wel op. Organisatie wordt cruciaal.

Intussen zijn jullie 3 jaar samen. Stijn: “Onze relatie is nog pril, maar we hebben er lang over gedaan om de stap te zetten naar samenwonen.” Wat gaf de klik om toch de stap te zetten? Francine: “Gevoelsmatig wilden we het allebei al langer, maar het bleef ook gewoon bij een gevoel. Op een ochtend sprak Stijn zijn bereidheid uit om bij mij in te trekken en dan was het eigenlijk beklonken.” Jullie gingen eigenlijk uit van problemen zonder het effectief uit te spreken. Francine: “Ik ging ervan uit dat hij niet bij mij wou intrekken. Het was een enorme stressfactor voor mij. Ik woon hier heel graag: ‘k voel me echt goed op deze plek en in deze buurt… deze loft is echt mijn habitat. Ik hou van Antwerpen en de stad geeft me de dynamiek die ik nodig heb. Eerst wou Stijn zelf verhuizen om groter te wonen en de LAT-relatie gewoon verderzetten met het idee om ooit wel te gaan samenwonen en samen iets anders te kopen. Ik had zoiets van “Nee, ik ben daar helemaal niet klaar voor. Niet om dit te verkopen. Dat gaat gewoon niet.” Ik ben dus ontzettend blij dat hij het ziet zitten om bij me in te trekken, dat betekent ongelooflijk veel voor mij.”

Hebben jullie jullie plannen eerste met de kinderen besproken? Stijn: “Absoluut. Ik heb hen eerst toestemming gevraagd. Als ze het compleet niet zouden zien zitten, dan had ik er nog mee gewacht. Ik heb ze echt heel actief betrokken, zeker de twee oudsten. Ik ben twee keer gescheiden, de oudsten hebben al zo’n nieuw samengesteld gezin scenario meegemaakt. Victor’s goedkeuring was echt noodzakelijk. Bij mijn vorige relatie is alles te snel gegaan. Hij was toen ook veel kleiner, waardoor het moeilijker was om hem te betrekken. Hij heeft het ook heel moeilijk gehad met die scheiding. Daarom hebben het allemaal heel organisch op ons laten afkomen en geen overhaaste beslissingen genomen.” Het moet een grote uitdaging zijn om met zes in een loft te gaan wonen. Francine: “Van LAT-relatie naar samenwonen, van één naar vier kinderen, rommel van zes in plaats van twee… Er komen sowieso moeilijke momenten aan, maar we lossen dat wel op. Organisatie wordt cruciaal. Tijd voor mezelf, tijd met Stijn, tijd met de kinderen… We gaan opnieuw onze balans moeten vinden. Maar ik heb er goesting in omdat ik weet dat ik er ook van ga evolueren: de uitdaging gaat me verder brengen dan wanneer ik ze niet zou aangaan. En met zes sta je sterker dan met twee. (lacht)”

Hebben jullie ook momenten zonder kinderen? Francine: “Zeker. Lio woont voltijds bij mij, maar haar papa woont om de hoek. Hij haalt haar dagelijks af van school, brengt haar naar ons huis en blijft bij haar tot ik van mijn werk kom. Verder vraagt hij dan regelmatig in het weekend naar onze plannen en als er geen zijn, dan kan Lio een avond of weekend bij hem doorbrengen. Anderzijds, als Stijn en ik eens behoefte hebben aan wat tijd voor onszelf, vraag ik hem om in te springen. We hebben een hele spontane regeling. Het is nu de bedoeling om een vaste avond in de week te hebben waarop ze bij haar papa blijft. Ik heb die tijd voor mezelf ook echt nodig. Hetzelfde geldt voor vakanties. Iedere zomer gaan we als familie op vakantie, in september gaan we er een weekje met ons twee vandoor.”

PLANNING MATTERS

Stijn: “Mijn situatie vraagt veel gepuzzel, veel flexibiliteit. Goeie afspraken ook, maar die veranderen ook voortdurend naarmate de kinderen ouder worden en de persoonlijke situaties fluctueren, … Het stopt nooit, want je zit in een voortdurende zoektocht naar evenwicht. Ik probeer er voor te zorgen dat de drie jongens gelijktijdig bij mij zijn. Het is voortduren negotiëren met de twee mama’s, die natuurlijk ook hun nieuw gezin hebben waar het ook allemaal moet kloppen. Spontaan iets inplannen, vergeet het! Het is een kluwen… Het contact met de andere ouders is een uitdaging. Er zijn moeilijke tijden geweest, maar nu gaat het beter. Het is een kwestie van flexibel kunnen én willen zijn. We geloven daar beide heel sterk in: alles komt altijd wel goed.”

Is dat niet wat naïef? Want niet alles komt toch altijd goed… Stijn: “Francine heeft hierin een enorme invloed op mij gehad, zonder haar zou ik er niet in slagen om het te geloven, eerlijk gezegd. Ik heb de kinderen nu ongeveer een derde van de tijd bij mij. Op het moment dat we gaan samenwonen, verandert dit in volledig co-ouderschap, waardoor ze halftijds onder mijn hoede zullen zijn. Dit moest bij acte opnieuw worden vastgelegd met de mama’s mits goedkeuring van een rechter. Het proces was niet zonder strijd. Maar we komen er.”

Scheidingen maken alles zo ingewikkeld. Vandaar dat we zoveel mogelijk de zaken trachten te vereenvoudigen. Het hoeft echt niet allemaal zo complex te zijn.

Francine: “Hoe cliché het ook klinkt, je moet dat hoger doel blijven voor ogen houden.” Wat is dat hoger doel dan? Francine: “Hier. Rust. Een veilige thuis hebben. Van hieruit vertrekken we als gezin en als individu en van hieruit kunnen we van alles gaan doen en vooral gelukkig zijn, ondanks mindere momenten of discussies. Deze thuis wil ik heel hard beschermen. Hier nemen wij de beslissingen met respect voor een ander. Maar voor je dat kan, dan moet je zorgen voor een bepaalde rust in het gezin en dat alle neuzen in dezelfde richting staan. Dat heeft even geduurd, maar de wil, de goesting om er te geraken was er. En dat is een hele goeie basis, want daar put je je energie uit. Scheidingen maken alles zo ingewikkeld. Vandaar dat we zoveel mogelijk de zaken trachten te vereenvoudigen. Het hoeft echt niet allemaal zo complex te zijn.”

PARENTING MATTERS

Stijn: “Na een maand officieel samen te zijn, hebben we besloten om elkaar aan onze kinderen voor te stellen. Het klikte niet meteen tussen Lio en Jef. Ze zijn in dezelfde week geboren. Dat ze bijna exact even oud zijn, zorgt wel voor wat onderlinge concurrentie. Het heeft een klein jaar geduurd voor het beter werd.” Francine: “Lio komt natuurlijk uit een cocon. Het draaide altijd om ons twee en ze kreeg voortdurend mijn exclusieve aandacht. Maar ze moet niet enkel inboeten: nu krijgt ze aandacht van de drie jongens én hun vader. In the end, denk ik dat dit de beste levensles zal zijn die ik Lio ooit zal kunnen geven: leren delen, leren rekening houden met anderen, haar cocon wat opentrekken… Ik denk dat ze ons daar later wel dankbaar voor zal zijn… Het eerste jaar reageerde ze bijzonder fel. Maar nu merk ik aan de kleine dingen dat ze de hele situatie eigenlijk wel fijn vindt. Ze stelt vaak voor om koekjes te bakken voor de jongens of ze naait stoffen zakjes om hun knuffels in op te bergen. Lio is ook iemand die graag omringd wordt: hoe meer zielen, hoe meer vreugde. Ze kijkt dan ook heel hard uit naar het moment dat we voltallig zijn, maar als het zo ver is komt het wel voor dat ze overweldigd is en opnieuw meer bezig is met het feit dat ze haar mama moet delen. Ze komt zichzelf wel regelmatig tegen op dit ogenblik, maar ze zal er veel uit leren. Ze hebben hoe dan ook een goede invloed op haar. ”

Stijn: “Uiteindelijk is dat niet anders dan in een klassiek gezin, die onderlinge strijd is er ook tussen kinderen. Met de jongens doet ze nu ook veel dingen die vroeger nooit mogelijk waren. Met hen kan ze bijvoorbeeld buiten op het plein gaan spelen. Daarvoor lag dat te moeilijk. Hun aanwezigheid opent dus ook wel mogelijkheden: haar persoonlijke vrijheid wordt er groter op. Voor Lio is de aanpassing sowieso het grootst. Mijn kinderen hebben al in een nieuw samengesteld gezin geleefd, waarin ze ook een stiefzus hebben. Wel, Jef heeft er een halfzus, de anderen een stiefzus. Zoals gezegd, het is… complex (lacht).”

 In welke gezinssituatie je ook verkeert – je komt altijd onvermijdelijk wel eens shit tegen – overal valt er iets positiefs te leren. Je moet er soms wel langer naar zoeken, maar het is er wel.

Het moet een enorme aanpassing zijn voor jou, Francine, om er zo plots drie jongens bij te krijgen. Francine: “Nee, want die zijn zo rustig en zo lief. Wat ik wel merk is dat, als ze met z’n vieren zijn, ik de neiging heb om streng te zijn voor Lio. Vooral omdat ik niet de indruk wil geven dat ik Lio ten opzichte van de jongens voortrek, denk ik. Ze reageert soms fel als ik dat doe. Ik besef dat ik daar een nieuwe balans in moet vinden, dat ik daarin zal moeten groeien als ouder. De jongens maken het me alleszins bijzonder makkelijk. Ze spreken nauwelijks tegen, ze werken mee… Zo’n gedrag biedt perspectieven, want je wil ze dan belonen door hen nog actiever in alles te gaan betrekken. Bijvoorbeeld met de verbouwingen van de loft. We hebben hen gevraagd om mee te werken aan het ontwerp van de kamers. Zodat ze hier ook snel hun plek vinden. Het zijn nu kleine dingen, zoals een systeem bedenken om hun skateboards op te hangen, bijvoorbeeld. Later worden dat ongetwijfeld belangrijkere zaken waarover ze mee kunnen beslissen.”

Rekening houden met elkaar betekent op sommige momenten ook grenzen stellen.

Jullie gaan beide heel instinctief om met jullie ouderschap. Hebben jullie nooit behoefte gehad aan richtlijnen? Stijn: “Ik geloof dat die richtlijnen toch vooral berusten op een buikgevoel. Niet iedereen heeft dat aangeboren instinct, daar ben ik wel van bewust. Maar sommige dingen moet je toch wel aanvoelen? Bijvoorbeeld dat jonge kinderen van 6-7 jaar nood hebben aan begrenzing en begeleiding.” Je kan die begeleiding natuurlijk op verschillende manieren geven, in de negatieve zin bijvoorbeeld, ook al is dat misschien niet altijd even bewust. Stijn: “Maar je voelt dat toch in se wel aan, dat je al roepend of dreigend weinig bereikt. Je moet je autoriteit behouden, maar zonder af te blaffen. Je kan ook op een heel rustige manier heel autoritair zijn. Ik kan me niet uitspreken hoe anderen dat doen maar ik kan zeggen dat ik heel instinctief aanvoel wat goed is voor mijn kinderen. Advies vragen doe ik bijna nooit, behalve aan Francine dan.” Francine: “Op vlak van opvoeding heb ik veel Stijn geleerd. Ik ben bijvoorbeeld helemaal niet goed in grenzen stellen. Lio is een koppige meid, met sterke moodswings, en ik heb de neiging om met haar in discussie te gaan terwijl dat niet nodig is. Discussiëren met je kind is goed, maar niet altijd. En dat moet ik leren.” Stijn: “Over praktische zaken zoals bedtijd, daar moet je gewoon niet over discussiëren. Het eindigt soms in een machtsstrijd. De wil om het laatste woord te hebben. Francine heeft dan de neiging om te blijven onderhandelen, terwijl Lio op zo’n moment eigenlijk onbewust om begrenzing vraagt. En dat moment moet je grijpen om te zeggen: “Stop, ’t is genoeg.”

Het is niet omdat iets fout of niet volgens je verwachtingen loopt, dat je er daarom geen positieve draai aan kan geven. Ondanks pijn of teleurstelling.

Heb je een bepaald parcours in gedachte voor de kinderen? Stijn: “Onbewust probeer je je kind wel in een bepaalde richting te duwen. Om nadien te merken dat dit een foute beslissing was. Ik ben zelf een grote muziek- en kunstliefhebber en daarom heb ik geprobeerd om hen in die richting te sturen, maar ik merkte snel dat me dat niet zou lukken. Ik had gehoopt om muzikanten groot te brengen: Victor als gitarist, Simon als drummer… Je kan kinderen niet zomaar kneden tot wat jij wil dat ze worden. Ik heb die droom daarom ook losgelaten. Ik blijf mijn interesses wel aanbieden om hun wereld of blik te verruimen, maar uiteindelijk gaan ze zelf hun keuze moeten maken. Victor is nu zelf heel hard aan het opgaan in basketbal. Hij speelt intussen al 10 jaar, nu ook op hoog niveau. Willens nillens word je er als ouder in meegetrokken. Ik heb hem nog nooit zoveel discipline aan de dag zien brengen als voor basketbal en dan vind ik het belangrijk om hem – ook al is sport niet meteen mijn wereld – daarin te steunen en zijn fascinatie te begrijpen. Het is mooi om te zien hoe hij er zich in vastbijt. Hij neemt zelf het initiatief om zich voor te stellen aan Amerikaanse College ploegen en coaches, in de hoop om ooit misschien een beurs te kunnen krijgen. Hij doet dat in zijn eentje, via sociale media. Hij bewijst zijn volharding en ik kan niet anders dan dat onvoorwaardelijk te steunen.”

Francine: “Het is belangrijk om hen engagement bij te brengen. Lio zit nu bij de Franstalige Scouts – ik vond het belangrijk dat ze buiten de school om in aanraking kwam met een andere taal, die tweetaligheid vind ik echt belangrijk naar de toekomst toe – en dat Frans wordt haar soms te veel, waardoor ze soms wil stoppen. Maar als het weer dan meezit of ze gaan op weekendkamp dan vindt ze het er geweldig. Je moet ze als ouder begeleiden om niet te snel op te geven. Om in te zien dat je trots kan zijn als je iets volhoudt. Het leven zit vol engagementen: werk, relatie, vriendschappen, … We willen hen op die manier een waardevolle boodschap meegeven: het is niet omdat iets fout of niet volgens je verwachtingen loopt, dat je er daarom geen positieve draai aan kan geven. Ondanks pijn of teleurstelling. Ze moeten de zaken realistisch leren inschatten… Ik wil dat ze kiezen voor een parcours dat hen verrijkt, voedt, blij maakt, want ook de perfecte job of lief heeft zijn of haar mindere dagen. Ik hoop dat ze de kracht vinden om te vertrouwen op hun gevoel en dat ze er wel gaan komen als er blijven op vertrouwen. En fouten durven maken, zich herpakken en snel genoeg de energie vinden om een nieuwe keuze te maken.”

FOOD MATTERS

Francine: “Ik kook het meest omdat het mij ontspant van mijn werk. Ik vind het heel fijn om thuis te komen en in een propere keuken – dat is de voorwaarde – te beginnen. Boodschappen doen vind ik echt geen opdracht. Het is nu wel even zoeken naar de juiste hoeveelheden met een puber van 15 in huis. Hij eet op z’n eentje makkelijk een kilo lasagne (lacht).” Hebben jullie lievelingsfamiliegerechten? Francine: “Door met meer te zijn, word ik gestimuleerd om eens andere gerechten te proberen. In de week probeer ik vers en simpel te koken. Thai bijvoorbeeld, of een recept van Donna Hay. Ik hou van haar stijl: een paar ingrediënten, niks zot, heel licht en heel lekker. Je hoeft niet eerst langs vijf winkels om je ingrediënten bijeen te krijgen of aan het koken te beginnen. Als ik in het weekend uitgebreid kan koken dan is dat een goed teken, want het geeft enerzijds aan dat ik de tijd heb kunnen nemen om alles voor te bereiden, de boodschappen te doen en te koken. Anderzijds dat we tijd hebben genomen om aan tafel te zitten en samen rustig te eten.” Koken de kinderen mee? Francine: “Lio helpt heel graag mee in de keuken. Ik heb haar daar ook vroeg in gestimuleerd en ze heeft het gelukkig ook opgepikt. Door haar te laten helpen, merk ik ook dat ze zelf beter en makkelijker eet. Omdat ze trots is op wat ze zelf heeft klaargemaakt…” De ruimte waarin jullie wonen, maakt van koken en eten wel een geweldige ervaring. Ook al ben je alleen aan het koken, je blijft wel in contact met de anderen. Stijn: “Het is inderdaad een dankbare plek, want eten neemt een hele grote plaats in ons leven. We zijn nu ook met een lopende wedstrijd bezig. Ik heb voor de verjaardag van Francine een boek gekocht met daarin allemaal verschillende recepten voor spaghetti bolognese (“De mijne is de beste – Hét Spaghetti Bolognese-Boek” door Filip Jans, Jurgen & Sven Campens, bij uitgeverij Manteau). We wisselen af, wekelijks maken we een recept uit het boek en de kinderen geven dan punten. De kinderen moeten er dan binnenkort ook eentje maken. De Spaghetti Rock’n Roll viel enorm in de smaak.(lacht)”

SOCIAL MATTERS

Hoe gaan jullie als ouders om met sociale media? Stijn: “Iedereen, behalve Lio, heeft een Facebook account. Maar de jongsten zijn daar nog niet zo mee bezig. Victor wordt er ontzettend door opgeslorpt. Als we nu ergens komen waar geen Wi-Fi is dan moet hij afkicken, hij loopt dan echt verloren. Ik heb geprobeerd om het zo lang mogelijk tegen te houden, maar dat gaat niet. Smartphones, tablets en sociale media zijn nu eenmaal een realiteit. Op een gegeven moment heb je er sowieso geen controle meer over en kan je bijna niet anders dan het los te laten. Ik blijf wel zoveel mogelijk in dialoog te gaan met hem. De kunst bestaan erin hem op een gezonde manier met die technologie te leren omgaan.” Maar wat is gezond? Stijn: “Het binnen de perken houden… Schermloze momenten inlassen, bijvoorbeeld. Maar het is moeilijk. Verbieden kan niet, want ze leren er ook van… Ik maak me vooral zorgen over het feit dat gans hun sociaal leven zich daar in afspeelt. Vroeger namen we de fiets of de bus om onze vrienden te zien. Nu spreken die gasten af om met elkaar te chatten, ieder op zijn kamer.” Francine: “Ik denk dat ouders op zo’n moment moeten tonen hoe leuk het wel is om met vrienden af te spreken of om hen over de vloer te krijgen. Om hen vertrouwd te maken met dat sociaal aspect van in real life iemand te zien. Omdat je het zelf leuk vindt maar ook omdat het een belangrijk signaal is binnen hun sociale ontwikkeling. Het is belangrijk om met mensen rondom jou te kunnen communiceren. Da’s een andere interactie dan chatten. Elke ouder zoekt op dit ogenblik. Het is zo snel gegaan dat niemand een pasklaar antwoord heeft. We kunnen ook niet met een vorige generatie vergelijken.”

Ik denk dat ouders op zo’n moment moeten tonen hoe leuk het wel is om met vrienden af te spreken of om hen over de vloer te krijgen. Om hen vertrouwd te maken met dat sociaal aspect van in real life iemand te zien.

Heb je vertrouwen in hun surfgedrag of hou je hun history in het oog? Stijn: “Bij Simon en Jef wel, niet meer bij Victor. Hij heeft ook zijn eigen paswoorden, dus ook al zou ik het willen dan zou ik het toch niet kunnen. Hij zal zeker surfen naar sites die ik niet goedkeur, maar da’s ook niet abnormaal op die leeftijd, natuurlijk. Moest deze technologie hebben bestaan toen wij pubers waren, dan waren we er waarschijnlijk op een zelfde manier mee omgegaan. Wij zochten ook naar dingen die niet mochten… (lacht).” Ben je al zaken tegengekomen in de historiek van een tablet waar je van schrok? Stijn: “Neen. Wat wel soms gebeurt – en dat is wat ik van mijn exen dan hoor – is dat de kleinsten dan eens toevallig meekijken naar iets dat Victor heeft gekozen, wat niet meteen voor hun ogen geschikt is. Je kan zo’n dingen niet constant in het oog houden. Ik wil dat ook niet. Maar ik vertrouw erop dat als Jef iets zou zien dat hij niet wil zien, dat hij zal wegkijken of er over zou komen praten.” Is alles bespreekbaar? Francine: “Voor ons wel, maar dat werkt niet altijd in twee richtingen. Ze weten wel dat alles bespreekbaar is bij ons. Het is een belangrijke boodschap die we hen willen meegeven: waar ze ook mee zitten, ze kunnen naar ons toe komen. Het hoeft niet, maar het kan wel.”

TRAVEL MATTERS

Francine: “Een tweetal jaren geleden heb ik een eerste city trip met Lio gedaan: een dagje Brussel. De klassiekers bezocht. Het jaar daarna hebben we drie dagen Parijs gedaan… Da’s de max! Haar meepakken naar plekjes waarvan ze misschien in de eerste plaats denkt dat het saai zal zijn, maar het programma dan aanvullen met andere bezoekjes of ervaringen waarvan ik weet dat ze die geweldig zal vinden. Zo weet ik dat ze het geheel leuk gaat vinden en er misschien iets aan overhoudt.” Misschien ? Francine: “Op zo’n moment mag je niet verwachten dat ze meteen iets concreet overhouden aan zo’n reis. Je investeert in hun toekomst, want zo’n ervaring vormt hen tot wie ze later zullen worden. Het resultaat zie je misschien pas over 10 of 20 jaar. Of het nu te maken heeft met eten, stripverhalen ontdekken of een boottochtje maken, naar Londen gaan of je eigen stad verkennen: ik wil dat Lio over heel veel dingen kan meepraten later. Ook nu dat we gaan samenwonen, wil ik die momenten met haar behouden en Stijn is hetzelfde van plan met zijn kinderen. Hij is nu met de kinderen overeengekomen dat, wanneer ze 16 worden, hij met hen een weekje New York zal doen. Victor mag dus volgend jaar de spits afbijten.”⊗

Of het nu te maken heeft met eten, stripverhalen ontdekken of een boottochtje maken, naar Londen gaan of je eigen stad verkennen: ik wil dat Lio over heel veel dingen kan meepraten later.

Francine en Lio’s tips in Parijs:

>> Eten op de Marché des Enfants Rouges.

>> Slapen in Hotel Alhambra: niets speciaals qua interieur maar wel een leuke binnentuin waar het erg fijn ontbijten is met goed weer. De fluitende vogels krijg je er gratis bij.

>> Het Centre Pompidou en zeker de bijhorende bookshop bezoeken. Het heeft een bijzondere afdeling kinderboeken  >> Een tochtje op een Bateau Mouche: perfect uitje en leuke manier om de highlights van de stad te zien.

>> Een ijsje gaan eten bij Paris Plage of Berthillon.

>> Knutselaars en creativo’s moeten een verplichte stop inplannen bij La Petite Epicerie.

 

Alle foto’s © Bruno De Cock