click for english

Daron: Mike, 45 – architect, docent en ondernemer

Daronne: Els, 37 – voltijds kooktalent en oprichter van Elisa.kookt

Gezinssituatie: getrouwd in 2006, zoon Dries (14) is geboren tijdens Els’ vorige huwelijk. Mike en Els kregen in 2005 samen een dochter Lou (9).

Een bijzonder liefdesverhaal, maar dan eentje met ballen. Dat is hoe we het verhaal van Els en Michael – Mike voor de vrienden – het best kunnen samenvatten. Na een eerste romance als tieners, waar Els een gebroken hart aan overhield, vonden ze elkaar 10 jaar later terug. Geen evident moment: Els was intussen getrouwd, had een zoontje van 3, betaalde een huis af en runde een succesvol restaurant met haar toenmalige echtgenoot.

Mike: “Els was 15 en ik 22 toen we voor de eerste keer verliefd werden op elkaar. Ik maakte het destijds uit omdat ik haar niet meer graag zag. Uit colère trouwde ze dan maar met een ander (lacht) en kreeg ze Dries. We zijn elkaar een paar jaren later opnieuw tegen het lijf gelopen en de vonk sprong opnieuw over… Maar ik kan op mijn erewoord zeggen dat we nooit hebben gefoefeld zolang ze getrouwd was. Ik wou dat ook niet. Zij moest het initiatief nemen om te scheiden vooraleer we opnieuw een relatie zouden beginnen en dat is volgens mij de start van ons sterk koppel geweest. Hadden we dat wel gedaan dan waren we gewoon minnaars geweest met alle gevolgen van dien…”

DARON

Uit welk type gezin kom je zelf? “Mijn vader kwam uit de Kempen, mijn moeder was Duits. Ze leerden elkaar kennen tijdens de diensttijd van mijn vader. Zij was apothekeres, hij een Germanist. Allebei intellectueel, ze kenden de wereld eerder via hun boeken dan door het zelf te ontdekken. Het was geen gemakkelijk huwelijk: een schoolvoorbeeld van de generatie die, uit plichtsbesef samenbleef voor de kinderen. Ik herinner me vooral heel moeilijke kerstfeesten. Zeker als er alcohol werd geschonken. Dan kwamen de verwijten en de frustraties opborrelen. Terwijl ze wel degelijk altijd voor elkaar klaarstonden – ze hebben voor elkaar gezorgd tot de dood – was er constant spanning in het huishouden. En dat hebben we duidelijk niet in ons gezin.”

Slaag je erin om je werk en gezinsleven in balans te houden? “Ik kom nu uit een moeilijke periode. De zin van alles was me niet meer zo duidelijk. Het grote midlife vraagstuk, weet je wel? Door veel te praten ben ik eruit geraakt en heb ik alles opnieuw kunnen plaatsen. Mijn hoofd is nu opnieuw in balans. Ik werk nog altijd veel, maar ik besteed ook veel tijd aan mijn gezin en aan mezelf, ook al is dat laatste me soms niet altijd duidelijk. Ik ga bijvoorbeeld heel graag alleen eten. Zeker twee keer in de week. Ik kan er ook ongelofelijk van genieten om in de zetel te kruipen en series te kijken en in de zomer te kite-surfen. Nadeel is dat ik dat niet kan inplannen. Alles hangt af van de wind en als die goed zit, dan ben ik weg. Els kiest dan of ze meegaat met de kinderen of niet.”

“Het zijn niet zozeer kinderen, maar het hele westerse systeem die er voor zorgt dat je jezelf vastzet.”

Heeft vaderschap iets veranderd in je leven? “Toen Lou geboren is vond ik het toch niet zo evident om mijn vrijheid zo ingeperkt te zien. Het was echt een aanpassing. Daarvoor was ik vrijgezel, ik deed wat ik wou, ging surfen… plots kon ik niet meer doen wat ik wou en wanneer ik wou, maar da’s meestal wel zo als je een relatie begint met iemand nietwaar? (lacht) Weet je, het zijn niet zozeer kinderen maar het hele westerse systeem die er voor zorgt dat je jezelf vastzet. Zeker als je ambitieus bent en iets wil doen of betekenen voor jezelf en de rest van de wereld. Ik ben destijds zelfstandig geworden om mijn vrijheid te kunnen behouden en niet onder een baas te moeten werken. Je eigen baas zijn is mogelijks nog erger, want je zit vast aan je agenda en je verantwoordelijkheden.”

DARONNE

“Ik voel mij vooral een mama-leeuw. Heel moederlijk maar ook heel hard wanneer ik met rust wil gelaten worden. En als ik onrecht tegenover mijn kinderen aanvoel, ga ik door het rooie en steek ik mijn klauwen uit.”

Slaag je erin om je werk en gezinsleven in balans te houden? “Ik denk van wel. Maar niet zonder slag of stoot. Ik ben heel jong begonnen met Café Parti. Tot zijn drie jaar werd Dries ieder weekend van de vrijdag tem zondag opgevangen bij mijn ouders of schoonouders. Ik kom zelf ook uit zo’n gezin. Mijn ouders hadden eveneens een restaurant en werkten de klok rond. Plots werd ik opnieuw geconfronteerd met hetzelfde probleem dat ik als kind ervaren had: ik was nooit thuis en kende mijn kind gewoon niet. Ik heb toen besloten om niet meer in het weekend of ‘s avonds te werken. En van het één is het ander gekomen, want ik ben niet allen veranderd van werk maar ook van man… Toen Lou er was, ben ik in een bakkerij gaan werken en wat later heb ik Eetbar opgestart met een vriendin. Opnieuw zat ik in de horeca maar dan zonder weekend- en avondwerk. Het was een goed concept maar op de foute locatie en heeft ertoe geleid dat ik een lerarenopleiding ben gaan volgen. Lesgeven was, qua uren en vakantiedagen, natuurlijk ideaal. Met Elisa.kookt is het weer wat drukker en werk ik 7 dagen op 7, hoewel het niet echt aanvoelt als werken.

Het is wel moeilijk geweest: een gevoel dat ik niet voluit kon gaan voor mijn werk maar ook niet als moeder, knaagde. Ik moest een keuze maken. Dat is nu eenmaal het lot van een moeder. Ofwel doe je het ene, of het andere, maar beide op hetzelfde moment? Ik heb gekozen voor mijn kinderen. Dat klassieke rollenpatroon trekt me ook aan. Misschien net omdat ik het nooit heb gezien als kind?

“Dat de man de vuilniszakken buitenzet en de vrouw voor de was en de plas zorgt, vind ik simpel… en comfortabel.”

Als hij dan eens een toegeving doet op mijn terrein, zoals de kinderen in bed steken of boodschappen doen, dan vind ik dat echt groots. Van zo’n dingen word ik dan gelukkig zie, niet speciaal van bloemen of een dure handtas. Van een diamant daarentegen… (lacht) Pas op, ik heb wel alle begrip voor vrouwen die voor hun carrière kiezen. Die keuze lag gewoon niet in mijn aard.”

Wat doe je zelf het liefst met je kinderen? “Het liefst van al ga ik eten met de kinderen. Maar dan apart. Een beetje quality-time tussen moeder en kind, omdat ik vind dat elk kind daar apart recht op heeft. Ik merk ook dat ze daar heel hard van genieten. Een gestolen moment dat ze dan met niemand anders hoeven te delen.” Wat is je grootste kopzorg met betrekking tot je kinderen op dit ogenblik? “Dries komt op een leeftijd waarop hij afstand begint te nemen. Ik zie in zijn ogen dat zijn mamaatje niet meer het belangrijkste is, of op de eerste plaats komt. Het doet pijn. Dat loslaten komt precies vroeger dan verwacht.”

COUPLE MATTERS

How do you keep the fire burning? Els: “Onze relatie komt absoluut op de eerste plaats en daarna pas de kinderen en dat is altijd al zo geweest. We zijn dit samen gestart, maar zullen ook vroeg of laat met ons twee overblijven, toch? Vandaar. Begrijp ons niet verkeerd, we steken de kinderen zeker niet achteruit, het is er eerder op toezien dat we altijd tijd maken voor elkaar. Ondanks werk, kinderen en andere verplichtingen. Kijk, gisteren ging Dries naar de voetbal met zijn vader en mocht Lou voor de eerste keer alleen met een vriendin naar de cinema. We hadden plots 4 uurtjes vrij. We zijn naar de sauna gegaan. En het geplande werk in het huis? Dat is blijven liggen. Weet je, het moet niet veel zijn, maar minstens 1 keer per week, maken we echt tijd voor elkaar. Dat is essentieel. Dingen doen die je uit je biotoop, je dagelijkse routine halen. Jezelf eens optutten alsof je opnieuw voor het eerst op date zou gaan.”
Mike: “We geven elkaar geen verjaardagscadeaus meer maar plannen een citytrip rond die data in. Het hoeft zeker niet ver te zijn. Een weekend Brussel bijvoorbeeld. Of laatst zijn we naar Budapest gegaan. Heel tof! Helemaal niet duur, een bruisende stad, veel ruwe kraakpanden. Je waant je in Berlijn maar dan met minder hipsters. We hadden een geweldige slaapplaats via Airbnb. Veel spiegels, zwart satijn, gedempt licht, een badkuip in de slaapkamer. Porn-style. Wat wil je dan nog meer? (lacht)”

“We geven elkaar geen verjaardagscadeaus meer.”

Hebben jullie een duidelijke rolverdeling binnen het gezin? Mike: “Ons koppel draait volgens een relatief klassiek rollenpatroon op dit ogenblik. Maar we zijn die stilaan aan het doorbreken (lacht)” Els: “Met Elisa.kookt, mijn werk op school, het huishouden en de kinderen zie ik het allemaal niet meer gebeuren. Ik was mijn pedalen een beetje kwijt … Mike heeft het ingezien en de taak overgenomen van de was. Spontaan, maar niet zonder slag of stoot.” Mike: “Een huishouden hoeft niet te draaien volgens het klassiek rollenpatroon om te slagen. Het moet goed georganiseerd zijn. De was plooien vind ik bijvoorbeeld geweldig, heel rustgevend. Strijken besteden we nu uit. Het duurde te lang.” Els: “Voor een paar hemdjes vond ik het de moeite niet om mijn strijkijzer aan te zetten. En dan plots ging het om een berg was…” Mike: “Het leidde alleszins tot domme discussies die we moesten oplossen. Je moet niet discussiëren in zo’n geval maar de boel regelen. En dan ben ik gewoon naar een strijkatelier gegaan, wat me oorspronkelijk niet in dank werd afgenomen… “
Els: “Ik had moeite met het loslaten van zo’n huishoudelijke taken. De was en de plas, da’s heilig voor mij. En het ergste van al hij doet het eigenlijk beter dan ik (lacht)! Ik heb hem er intussen al voor bedankt trouwens… met een sms!

Jullie combineren allebei twee jobs. Deels vast, deels als ondernemers. Zorgt dat voor extra druk? Els: “We werken allebei zelfstandig en ook al ben je graag bezig met de ondernemingen van je partner, soms wordt dat ook teveel. Voor elkaar, maar ook voor de kinderen, wanneer je gewoon doorwerkt, ook al zijn ze thuis. We hebben daarom op een bepaald ogenblik een business lunch ingepland met ons twee om daar duidelijke afspraken rond te maken. Bijvoorbeeld, als we allemaal thuis zijn, dan zijn we effectief thuis en wordt niet gewerkt. Op zaterdagvoormiddag werken we dan alle vier. Kinderen doen hun huiswerk, ik ben bezig met Elisa.kookt en Mike heeft ook altijd werk dat hij kan opvolgen. Iedereen is dan 2-3 uur bezig in huis en nadien is alles klaar voor het weekend om activiteiten te doen.”

PARENTING MATTERS

Een nieuw samengesteld gezin, stiefkinderen en –ouders. Het lijkt complex. Mike: “Els heeft me van in het begin toegelaten om 100% vader te zijn voor Dries, ik heb me nooit moeten inhouden om de regels in het huishouden te stellen. Dries was nog klein toen we elkaar hebben ontmoet, waardoor hij mijn aanwezigheid nooit in vraag heeft gesteld. Wat we nu wel hebben is dat hij zich vragen stelt over de scheiding en hoe het zou geweest zijn moesten zijn beide ouders nog samen zijn. Sowieso komt de vadermoord eraan en de stiefvadermoord nog veel meer. Da’s normaal in de evolutie van een kind: om op je eigen benen te kunnen staan, moet je je afzetten op een bepaald punt… Ik moet toegeven dat de ex van Els zich altijd ongelooflijk matuur heeft opgesteld doorheen de hele scheiding. Ten opzichte van Dries geeft hij ons ook zijn volle vertrouwen wanneer er beslissingen moeten genomen worden omtrent zijn opvoeding of studies. We zitten dus niet in een constante strijd van meningen en standpunten, wat beter is voor iedereen.” Els: “Sowieso is het altijd mijn drijfveer geweest om de beste beslissing te nemen in functie van Dries ook al is dat soms ten koste van mezelf. Dries en ik spraken er nog onlangs over en hij beseft dat de situatie zoals het nu is, echt OK is. Bij ons een veilige, stabiele thuishaven en om de twee weken een paar dagen bij zijn vader.”

“We hebben geleerd om vooral positief te stimuleren.”

Betrekken jullie de kinderen in het huishouden?
Mike: “Meewerken is heel belangrijk en dat heb ik meegekregen van mijn eigen ouders. Net als beleefdheid, hygiëne, structuur… de Deutsche Grundlichkeit van mijn moeder. Als je kinderen laat zien dat er werk is en dat niets zomaar gebeurt, dan leren ze het ook zien. Dan hoef je niet te zagen van doet dit doet dat… het gebeurt dan vanzelf want ze zijn het gewend.” Els: “Ik heb daar soms een beetje moeilijk mee. Na school moest ik ook steeds gaan meewerken in de zaak van mijn ouders. De kinderen echt verplichten om iets te doen, ligt me daarom niet. Ik zou alles doen voor de kinderen, bij wijze van spreken zelfs hun rondslingerende onderbroeken opruimen. Anderzijds als ze een tijdje niet meehelpen, weten ze plots niet meer wat waar in de keuken staat bijvoorbeeld en dat is wel een duidelijk teken om in te grijpen. Als ze niets doen, leren ze het ook niet en krijg je verwende nesten.”

Schuld en boete. Van welk systeem maken jullie gebruik? Mike: “We hebben ons laten helpen om beter om te gaan met conflicten toen we merkten dat onze straffen gewoon niet meer werkten. We namen toen dingen af bij wijze van straf: geen tv, geen frisdrank… We hebben toen geleerd om vooral positief te stimuleren. Alles draait namelijk om de aandacht die je als ouder geeft. Als je meer aandacht geeft aan negatief gedrag dan ga je dat gedrag ook alleen maar stimuleren. Want hoe je het draait of keert, we willen allemaal aandacht. Als een kind iets verkeerd doet kan je het wel terechtwijzen, maar als je het begint te straffen of te roepen dan helpt dat niet… althans niet naar ons gevoel. Het heeft vooral geen zin om lange straffen te geven. Drie weken geen TV bijvoorbeeld, daarmee win je niets, want het kind heeft na al die tijd geen flauw benul meer van de oorspronkelijke reden van zijn straf. Pas op, we delen nog steeds straffen uit, zeker als er bepaalde waarden worden overtreden. We vragen de kinderen wat ze zelf een gepaste sanctie vinden voor wat ze verkeerd hebben gedaan. Samen komen we dan tot een compromis. Dat positief stimuleren is niet evident. Het is veel makkelijker om negatief te zijn dan om een compliment te geven, wat niet slecht bedoeld is, maar je geeft makkelijker aandacht aan fouten. Het is een natuurlijke reflex om je kind te willen bijschaven waar het tekort komt. Iedereen wil dat zijn kind het goed doet op school en daarbuiten. We zijn te hard gefocust op zwakheden te verbeteren dan talenten te versterken. Da’s zwaar voor ons, laat staan voor een kind. Daar knelt net het schoentje… De druk om perfect te zijn is te groot. Moesten we met z’n allen meer gefocust zijn op het uitbouwen van onze talenten en leren leven met onze tekortkomingen dan zouden we een stuk gelukkiger zijn.”

Moesten we met z’n allen meer gefocust zijn op het uitbouwen van onze talenten en leren leven met onze tekortkomingen dan zouden we een stuk gelukkiger zijn.

Stellen jullie zichzelf soms in vraag? Mike: “Tuurlijk. Het is belangrijk om jezelf in vraag te stellen als ouder, de vorige generatie deed dat niet of minder. Ze leefden natuurlijk in een veel minder complexe maatschappij, waarbij de dosering tussen tijd hebben, maken en willen maken evidenter was. Als we fout zitten of iets aan ons ligt, dan excuseren we ons. Stoppen met roken, bijvoorbeeld, heeft echt iets gedaan met ons gezin. We waren cranky en bitchy… We hebben de kinderen daar dan op attent gemaakt. “Sorry dat we zo zijn, maar we kunnen daar nu niet veel aan doen.” De kinderen zijn naar ons toe bijzonder voorkomend geweest en hebben echt wel veel begrip getoond. Ze stonden er dan ook heel hard achter dat we zouden stoppen…” Els: “Je moet je daar als ouder niet voor inhouden en kinderen appreciëren dat heel hard. Er staat geen leeftijd op zich excuseren.”

FOOD MATTERS

Een studie wees ooit uit dat samen eten het cement vormt van een gelukkig gezin. Els: “We eten niet zo vaak samen. Maar we kiezen heel bewust voor de momenten dat we dat wel doen. Het is belangrijk dat je er ook bent aan tafel, en dan bedoel ik niet alleen fysisch. Smartphones en tablets worden niet getolereerd. Er wordt gepraat en we vragen elkaar hoe het gaat. Dat gebeurt zeker twee keer per week. Iedere vrijdagavond bijvoorbeeld aperitieven we samen en halen we take-out: chinees of frietjes. Het is intussen een traditie! De kinderen koken ook soms mee. We spelen dan van restaurantje. We splitsen ons op in twee ouder-kind duo’s, het ene kookt, het andere is klant. Het is niet alleen tof, het versterkt meteen ook de banden!”

Hoe gaan jullie om met moeilijke eters?
Els: “Er zijn periodes dat ik 3 menu’s op tafel zette om met ieders voorkeur en smaken rekening te houden. Dat was erover. Nu vind ik dat de kinderen op een leeftijd zijn dat ze met ons moeten leren eten. Als ik aanvoel dat een bepaald gerecht niet zal aanslaan, dan maak ik wel iets anders voor de kinderen. Ik hou er dus nog rekening mee maar niet altijd.
Er zijn altijd truukjes om niet te eten. Niemand wordt verplicht om te eten. Pas als het een vast stramien wordt, ga ik vragen beginnen stellen. Want het is niet de bedoeling dat ze teren op tussendoortjes. Borden moeten niet leeg, maar proeven vind ik wel belangrijk… en stoer, zeker als het om niet voor de hand liggende gerechten gaat, zoals orgaanvlees!”

“Het is belangrijk dat je er ook bent aan tafel, en dan bedoel ik niet alleen fysisch.”

Zijn er zaken die absoluut niet op tafel komen of dingen die iedereen absoluut moet eten?
Els: “Ze mogen geen Red Bull of andere energy drinks en in de week sowieso geen suikers, want er zijn teveel suikers overal en dat is slecht. Anderzijds moeten ze iedere ochtend een van mijn sapjes drinken: citroen, banaan, gember, kiwi, appel, spinazie… Ik gooi van alles in de thermomix. Soms is het groen, soms rood. Mike en de kinderen moeten er elke dag een half glas van drinken. Dan weet ik dat ze die dag toch al zeker één gezonde shot binnen hebben. Dat stelt me gerust…”

TRAVEL MATTERS

“We reizen nu altijd met een camper. In de zomer gaan we 3 à 4 weken met ons vieren weg.” Komen de muren van de camper dan niet op je af? “Als het ons teveel wordt, vragen we de kinderen om erop uit te trekken met hun tweeën of contacten te leggen met kinderen in de buurt. Maar door net zo dicht op elkaar te leven, leer je elkaar natuurlijk heel hard kennen. Da’s heel mooi om te zien en mee te maken…”

Met de camper reizen betekent meestal lange ritten. In welke toestand kom je aan op je bestemming? “We hebben jarenlang multimedia afgehouden om de kinderen bezig te houden tijdens die lange ritten. We wilden er echt niet aan toe geven: het strookt niet met wie we zijn en ons idee van vakantie. Maar dat gaf zoveel gezaag en geruzie op de achterbank, we moesten ook voortdurend stoppen… We kwamen alleen meer gefrustreerd en opgefokt op onze bestemming aan. We hebben toen – ferm tegen onze zin – de iPad uiteindelijk toegelaten. Nu kunnen we wel goed doorrijden en het blijft rustig op de achterbank. Eens op bestemming gaan alle iPads en consoorten aan de kant en worden ze niet meer bovengehaald tot aan de terugrit. Toegegeven: we zijn geplooid, maar daardoor kunnen we wel een stuk comfortabeler reizen.”

“Met de camper is het avontuurlijker. We kiezen een land of een richting, en stippelen voor de rest niets of weinig uit. We kopen dan wel terplekke een reisgids!”

Hebben jullie ooit anders gereisd? “We hebben ooit eens gekozen voor zo’n resort vakantie. Hotel in Egypte, in zwanen geplooide handdoeken op ons bed, de hele dag aan het zwembad liggen… De kinderen vonden het fijn, maar wij pok-ke-saai. Daarna hebben we een paar zomers een huisje gehuurd omdat Dries de lange ritten niet meer zag zitten. Hij is er uiteindelijk zelf op teruggekomen. Je beleeft er te weinig: veel meer dan je huishouden verhuizen doe je niet als je een huis huurt, nietwaar? Niet meteen het ultieme vakantiegevoel, dus. Met de camper is het avontuurlijker. We kiezen een land of een richting, en stippelen voor de rest niets of weinig uit. We kopen dan wel terplaatse een reisgids!”

Zijn er bestemmingen die jullie aanraden? “Isle of Wright, het Franse dorpje Cavalaire is heel idyllisch in de winter en Slovenië voor haar bergen en ongerepte natuur, toerisme is er zo goed als onbestaand. Onze trip naar Tarifa in Andalucia was ook heel bijzonder… de hippie sfeer, de Moorse invloeden, en ideaal om te kite-surfen.” ⊗

Alle foto’s © Bruno De Cock